1960’larda Balıkesir’in Sinema Kültürü
Şan sinemasından Salih Tozan sinemasına... 1960’lı yıllarda Balıkesir’de sinema, sadece bir film izleme etkinliği değil, kentin hafızasına kazınan bir yaşam biçimiydi.
1960’larda Balıkesir’in Sinema Kültürü
1960’lı yılların Balıkesir’inde sinema sadece bir eğlence değil, bir yaşam ritüeliydi. O dönemde televizyon henüz her eve girmemiş, sosyal medya ise hayal bile edilemezdi. İnsanlar haftalık rutinlerinin bir parçası olarak sinemaya gider, kimi zaman film izlemek için değil; şehrin insanıyla aynı havayı solumak için perde karşısına otururdu.
Yazlık Sinemalar: Geceleri Aydınlatan Perdeler
Balıkesir’in yaz akşamları, açık hava sinemalarının büyüsüyle anlam kazanırdı. Serinleyen havayla birlikte insanlar sandalyelerini kapıp yazlık sinemalara akın ederdi. Gümüşçeşme Mahallesi'nde, bugün Pazar Pazarı'nın kurulduğu alanda bulunan Ses Bahçe Sineması, o dönemin en meşhur yazlık salonlarından biriydi. Patlamış mısırın kokusu, metal sandalyelerin tıkırtısı ve projektörün sesiyle dolan bu bahçeler, yaz gecelerinin unutulmaz fonuydu.
Yeşilli Caddesi’nde Devran Sineması
Bugünkü PTT binasının bulunduğu Yeşilli Caddesi, 1960’larda Devran Sineması ile anılırdı. Devran, şehrin tam kalbinde yer almasıyla birçok Balıkesirli için sinemayla ilk tanışma noktasıydı. Bilet gişesi önünde uzayan kuyruklar, filmin başlama saatine dakikalar kala hızlanan adımlar… Devran, sadece film izlenen bir yer değil, gençlerin buluşma durağı, mahallenin konuşma konusu olurdu.
Şan ve Salih Tozan Sinemaları: Salon Sinemanın İki Ayağı
Balıkesir’de 1960’lı yılların salon sineması kültürünün simgeleri ise Şan Sineması ve Salih Tozan Sineması idi. Her ikisi de dönemin en prestijli film gösterim salonlarıydı. Yerli yapımların yanı sıra o yılların Avrupa ve Hollywood filmleri de bu perdelerde izlenirdi. Şık kıyafetlerle sinemaya gelen izleyiciler, loş salonlarda yerlerine otururken adeta farklı bir dünyaya geçiş yaparlardı.
Sadece Film Değil, Bir Toplumsal Buluşmaydı
Sinemalar sadece beyaz perdeyle değil, toplumsal etkileşimle de anlam kazanırdı. Film sonrası yapılan yorumlar, oyuncuların performansları, sahnelerdeki heyecan ya da hüzün… Tüm bunlar, ertesi gün çarşıda, iş yerlerinde, ev sohbetlerinde yeniden konuşulurdu.