Her yaşam ayrı ayrı detayda saklı

Okuduğum güzel bir hikâyeyi paylaşmanın ötesinde bugün pek çoğumuza insanlığı hatırlatırcasına vuracak bu satırlar. Cümlelerin içinde bir eğitimcinin güzelliği ve bir öğrencinin pırıl pırıl kalbi var. Empati yeteneğinin kaybolmaya yüz tuttuğu ve önyargıların ön sıralarda yer aldığı günümüzde çokta umutsuz olmamak gerekiyor diyerek umutla bakmak gerekiyor geleceğe. Zira sadece kendimiz için değil yarınları bırakacağımız çocuklarımız içinde düşünmek gerekiyor bugünü.İşte okuduğum hikayenin içinde yer alan o değişim…
Birinin hayatında fark yaratmak
Okulun ilk gününde 5. sınıfın önünde dururken, öğretmen çocuklara bir yalan söyledi. Çoğu öğretmen gibi, öğrencilerine baktı ve hepsini ayni derecede sevdiğini söyledi. Ancak bu imkânsızdı, çünkü on sırada oturduğu yerde bir duvar kenarına dayanmış ismi Mustafa olan bir erkek çocuk vardı. Bayan Meliha bir yıl önce Mustafa’yı izlemişti ve diğer çocuklarla iyi oynamadığını, elbiselerinin kirli olduğunu ve sürekli olarak kirli dolaştığını gözlemişti. İlave olarak Mustafa tatsız olabiliyordu. Bu öyle bir noktaya geldi ki, Bayan Meliha onun kâğıtlarını büyük bir kırmızı kalemle işaretlemekten, kalın çarpılar (x ) yapmaktan ve kâğıdın üstüne büyük “F” (en düşük derece) koymaktan zevk alır oldu. Bayan Meliha’nın okulunda, her çocuğun geçmiş kayıtlarını incelemesi gerekiyordu ve Mustafa’nın kayıtlarını en sona bıraktı. Ancak, onun hayatını gözden geçirdiğinde, bir sürpriz ile karşılaştı. Mustafa’nın birinci sınıf öğretmeni söyle yazmıştı: Mustafa gülmeye hazır parlak bir çocuk. Ödevlerini derli toplu ve temi yapıyor ve çok terbiyeli. Onun etrafta olması çok eğlenceli. İkinci sınıf öğretmeni söyle yazmıştı: Mustafa mükemmel bir öğrenci, sınıf arkadaşları tarafından çok seviliyor, ama annesinin ölümcül bir hastalığı olduğu için sıkıntı içinde ve evdeki yasamı mücadele içinde gediyor.? Üçüncü sınıf öğretmeni şöyle yazmıştı: Mustafa’nın annesinin olumu onun için çok zor oldu. Mustafa elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyor, ama babası ona ilgi göstermiyor ve eğer bazı adımlar atılmazsa evde ki yaşamı yakında onu etkileyecek. Mustafa’nın dördüncü sınıf öğretmeni söyle yazmıştı: “Mustafa içine kapanık ve okulda derslere çok fazla ilgi göstermiyor. Çok fazla arkadaşı yok ve bazen sınıfta uyuyor. Bunları okuyunca, Bayan Meliha problemi kavradı ve kendinden utandı. Öğrencileri ona güzel kurdelelerle ve parlak kâğıtlara sarılmış hediyeleri getirdiğinde bile çok kotu hissediyordu. Mustafa’nın hediyesini alıncaya kadar bu böyle devam etti. Mustafa’nın hediyesi bir marketten aldığı kalın, kahverengi ambalaj kâğıdı ile beceriksizce sarılmıştı. Bayan Meliha onu diğer hediyelerin ortasında açmaktan acı duydu. Bayan Meliha pakette taslarından bazıları düşmüş yapma elmas taşlı bir bilezik ve çeyreği dolu olan bir parfüm şişesini çıkarınca çocuklardan bazıları gülmeye başladı. Ama o bileziğin ne kadar güzel olduğunu haykırdığında çocukların gülmesi kesildi. Bileziği taktı ve parfümü bileklerine surdu.
Mustafa, o gün okuldan sonra öğretmenine şunu söylemek için kaldı. Öğretmenim bu gün aynı annem gibi kokuyordunuz. Çocuklar gittikten sonra, Bayan Meliha en az bir saat ağladı. O günden sonra, okuma, yazma ve aritmetik öğretmeyi bıraktı. Bunun yerine, çocukları eğitmeye başladı.