İvrindi ilçesinde son zamanlara kadar su getirme ve benzeri işleri yaparak geçimini temin eden Ali Çavuş (Ali Çağlar), mütevazılıği, yardımseverliği ve çalışkanlığı ile tanınan bir gazimizdir. Aslen Kastamonu-Cide doğumlu olan gazimiz, İvrindi’de bir bayanla evlendiğinden, mütevazı hayatını İvrindi Bedrettin Cami altındaki evinde yaşayarak tamamlamıştır.

1895 yılında, Cide’de dünyaya gelmiş, 1988 yılında İvrindi’de vefat etmiştir. İvrindi’deki mezarı belediye tarafından kahramanlığına yakışacak şekilde “anıt mezar” haline getirilmiş ve çevresi düzenlenerek, törenlerin yapılabileceği bir ortam sağlanmıştır.

Ali Çavuşun bir özelliği de Babası ile beraber Çanakkale’de savaşmış olmasıdır. Balkan savaşlarından sonra, Çanakkale’ye götürülen babasının ardından Ali çavuşta aynı cepheye asker olarak gelir. Ali çavuş babası ile birlikte Çanakkale savaşlarında beraber çarpışmışlardır. Ali Çavuş Babasının cephedeki izini bulup taburunu tespit eder amma, Babası şehit olmuştur. Mezarı Çanakkale şehitler mezarlığındadır. Ali Çavuşun babasını Çanakkale’de araması ile ilgili anlatımı şöyledir.

“Gürültülerden ileride muharebe olduğu anlaşılıyordu. Hiç durmadan yaralı taşıyorlardı. Bir süre muharebe sırasını beklerken getirilen yaralılardan biri beni tanımış seslendi. “Ali hemşerim, baban şimdi savaşanlar içinde.” Dedi. Bizde hemen muharebeye koşar adım sürüldük. Türk-İngiliz birbirine kilitlenmiş gibi cenk ediyorlardı. Biz de içlerine daldık. Bir güzel boğuştuk. Akşama doğru harp bitti. Ateşkes yapıldı. Cesetleri toplarken acaba Babamı görür müyüm diye çok baktım amma bulamadım.” (Aydın Ayhan’ın derlemelerinden.) Ali Çavuşun babasını bulamaması gayet normaldi, Çünkü o gün Yedi Bin şehit verilmişti.

Çanakkale şehitleri anma haftasında, Ali Çavuş ve Azman Mehmet Çavuş gibi gazilerimizin anılarından seçtiğimiz derlemeleri anlatmaya devam edeceğiz. Bölgemizden Çanakkale savaşlarına gidip dönemeyerek şehit olan şühedanın isimlerini yazmaya ve savaş anılarını anlatmaya çalışacağız. Ali çavuşun bir sözü anıt mezar taşına yazıldı. Siz okuyucularımla bu sözü paylaşmak istiyorum.

“Çanakkale’de, ölümü ölmeyi hiç düşünmüyorduk. Korkmuyorduk. Sadece bayrağımızı, silahımızı düşmana kaptırırsak diye ödümüz kopuyordu.”

Yine Ali Çavuşun bir savaş anısını yazarak bitirelim.

“Çoğu arkadaşlar öldüğünü bile bilemediler. Bir süngü hücumunda düşmana doğru koşuyoruz. O anda tek işimiz “Allah, Allah” diye bağırmak. Birden yüzüme sıcak sıcak bir şeyler geldi. Fark ettim, önümdeki arkadaşın şah damarına kurşun değmiş, kanı fışkırıyor. Arkadaş farkında değil “Allah, Allah” diyerek koşuyor. Ama biraz sonra “Allah” deyip yere kapaklanıverdi. Yapacağım bir şey yoktu. Düşman hemen karşımızdaydı. Üzerinden atlayıp, düşmanın üzerine atıldım. Geç vakitlere kadar boğuştuk. İlk süngü yarasanı orada kolumdan almıştım.”

Daha buna benzemez binlerce, savaş, gazi ve şehit anısını anlatmaya devam edeceğiz inşallah. Ruhları şad olsun.