Dillere Destan
Dillere Destan
Yeni doğan günün şükrünü yaşar tabiat. Yerdeki otlar bile şükreder bulutlardaki sabırla bekleyen yağmur damlacıklarına. Belki de bir tutam otta gizidir şu mutluluk. Mercan bakışlı gözlerin gözbebeklerine yuva yapar mutluluk, akşam vakti bir ordu hâlinde ağaçtaki yuvalarına göç eden sığırcık kuşlarının çığlığına bakakalır tabiat. Kırlangıç çığlığına izdivaç olmuş sanki bahar dalı, Nevruz Bayramı’nın sevincini haykırmak istiyor çiçek açan çırpı dalları. Bir damla suyun ışıltısından göz kırptı bir örümcek, uğur böceğinin bakışları ne kadar uğurluydu bilinemez ama nazar boncuğu takmadan da muhteşemdi şu masmavi bulutlar. Çivit mavinin süt mavi rengiyle olan buluşması gök mavi bulutlara imrendi de gözleri kamaştırdı. Ah şu yüce dağlar! Nasıl da heybetliydi her biri. Türklerin Ergenekon’dan çıkışı, demiri eritip de koskocaman dağın ardındaki yeni yerleşim yerlerini keşfedişi dillere destandı Ergenekon Destanı’nda. Dillere destan olmak…. Zaten bir destandı şu Orta Asya, bir destandı şu Anadolu. Oğuz Kağan Destanı boşuna ilham bulmamıştı mayasından.
Dillere destandır tabiatın her bir güzelliği. “Allah özene bezene yaratmış.” diyoruz ya hani bir güzellikle ilk kez karşılaşınca. Bu söz yüce yaratıcıya hakarettir bir nevi çünkü Allah-u Teâlâ zaten her şeyi tüm güzellikleriyle noksansız yaratmıştır. Dillere destandır şu Anadolu. Yaratılış Destanı’ndaki gibi âdemoğlunun nesli topraktan yaratılsa da Türeyiş Destanı misali bir ölüp bin dirilmişiz. Bir Türk dünyaya bedeldir, kimseden üstün yaratılmadık belki ama Türklük bilinciyle Turan sevdamızı tüm kıtalara ilettik. Bir destansın ey aziz İstanbul! Fatih Sultan Mehmet’in İstanbul’u fethettiği gibi Boğaziçi Köprü’n ve tüm tarihî heybetinle gönülleri fethettin de nihayet başkent oldun. Bir İstanbul ki Osmanlı soyunun göz bebeği olmuş. Ne güzelsin Anadolu, her bir karış toprağın şehit kanıyla dolu. Dillere destandır benim memleketim, şehit toprağımdır Çanakkale’m. Dillere destandır benim tarih kokan vatanım.
