Ektiğini biçmek Baktığından vefa görmek

Günlük yaşantımızda ne ekersek onu biçeriz sözünün karşılığını hep alırız. Ne kadar iyi görünüyorsun ne güzelsin seni takdir ediyorum gibi cümleleri kurduğunuzda ve Seni Seviyorum dediğiniz kişilerin gözlerinde yüzlerinde ki o muhteşem hafiften gülümseyen yüzleri parıldayan gözleri hatırlıyormusunuz?
Çok kolay olan yaşantımızı bazen kurduğumuz cümlelerle zorlaştırıyoruz. Hele birde anlaşılamadığımızı düşünüyorsak karşı tarafı sorgulamadan önce kendimize dönüp baklamı ve gerçek nedeni yada anlaşılmazlığın kimde olduğunu netleştirmeliyiz. Haaa bir birde her zaman sizlerle paylaşmayı sevdiğim küçük hikayeleri yakın zamanda yorumlarımla okumaya başlayacaksınız. Bugün bir hikaye.com ‘da anlatılan hikayede şöyle diyor.Umarım sizde zevk alarak okur ve isterseniz yorumlarınızı benimle paylaşabilirsiniz.Gamil ve sosyal medya hesaplarımızı takip ettiğini umuyor ve özellikle hikaye paylaşımları için gelen yorumlarınızı okuduğumu belirtmek ve teşekkür etmek istiyorum. İyi ki varsınız.
Yaşlı kızıldereli reisi kulübesinin önünde torunuyla oturmuş, az ötede birbiriyle boğuşup duran iki kurt köpeğini izliyorlardı. Köpeklerden biri beyaz, biri siyahtı ve 12 yaşındaki çocuk kendini bildi bileli o köpekler dedesinin kulübesi önünde boğuşup duruyorlardı. Dedesinin sürekli göz önünde tuttuğu, yanından ayırmadığı iki iri kurt köpeğiydi bunlar. Çocuk, kulübeyi korumak için bir köpeğin yeterli olduğunu düşünüyor, dedesinin ikinci köpeğe neden ihtiyacı olduğunu ve renklerinin neden illa da siyah ve beyaz olduğunu anlamak istiyordu artık. O merakla, sordu dedesine: Yaşlı reis, bilgece bir gülümsemeyle torununun sırtını sıvazladı.
– “Onlar” dedi, “benim için iki simgedir evlat.”
– “Neyin simgesi” diye sordu çocuk.
– “İyilik ile kötülüğün simgesi. Aynen şu gördüğün köpekler gibi, iyilik ve kötülük içimizde sürekli mücadele eder durur. Onları seyrettikçe ben hep bunu düşünürüm. Onun için yanımda tutarım onları. Çocuk, sözün burasında; ‘mücadele varsa, kazananı da olmalı’ diye düşündü ve her çocuğa has, bitmeyen sorulara bir yenisini ekledi:
– “Peki” dedi. “Sence hangisi kazanır bu mücadeleyi?”
Bilge reis, derin bir gülümsemeyle baktı torununa.
– “Hangisi mi evlat? Ben, hangisini daha iyi beslersem!”