GEÇ OLMADAN

GEÇ OLMADAN

Her şey yolunda giderken hayat uzun gelir insana, sanki hiç bitmeyecekmiş gibi. Bazen durup düşünürüz biten hayatların ardından ancak bir türlü ne kendimiz ne de sevdiklerimiz için kondurmak istemeyiz bu bitişleri.

Oysa hayat birçok kez hatırlatır bize, bazen salisenin bile bir ömürden daha değerli olduğunu. Bu nedenle duyguları zamanında dillendirmek gerek, zaman geç olmadan.

Beş dakika sadece beş dakikalık bir zaman için sonsuz kaynağa yalvardığım gün, yüreğimde ve düşüncemde biriktirdiğim sevgi sözcüklerinin ne kadar çok olduğunu fark ettim. Dilediğim o dakikalara sahip olabilseydim, sanırım hepsini art arda sıralardım hiç susmadan.

Boğazımda düğüm olan o sözcüklerle yaşadım yıllarca. Pişmanlık değildi ertelediklerim sadece geç kalmanın kendime olan kızgınlığıydı. Zira kim bilebilir ki bir sabah uyandığında hayatının alt üst olacağını.

Duyguların, özellikle de sevgi sözcüklerinin anında paylaşılması gerektiğini tecrübe ettiğim o gün, özgür bıraktım düşünce ve duygularımı. Her ne hissediyorsam paylaşıyorum artık muhatabıyla, geç kalmanın kızgınlığını bir daha yaşamamak için.

Şili’li Şair Pablo Neruda “Bir kelebeğin canını yaktığında yarın özür dileyemezsin” der.

Sevinç, üzüntü, kırgınlık ya da aşk, her ne hissediliyorsa onu cesurca zamanında paylaşmak, duygularımızın özgürleşmesini, hayatımızın “iyi ki” dediklerimizle dolmasını ve dolayısıyla zihnimizin, bedenimizin rahatlamasını sağlar. Öyle ya en çok da söylenememiş sözler ya da yarım kalmış paylaşımlar acıtır insanın canını.

Bizim ailede kısa ayrılıkların vedası bile uzun olurdu. Kapı önünde sıralanan onca sevgi sözcüğünü, yersiz ve zamansız bulurdum. Annem de her defasında, “Kızım, gidip de gelememek var, gelip de görememek var” diye tekrarlardı. Gençlik işte, hayat hiç bitmeyecekmiş gibi gelirdi o zamanlar. Oysa ne kadar haklıymış, bunu da geç kaldığımda anladım.

Ve anladım ki ilgi ve sevgi bekleyen bir kalbin, yarını olmayabilir.