HİKÂYE -1

Yaklaşık birkaç saattir odamın etrafında ki duvarların boya rengini inceliyordum. Ev iki katlıydı odaların çoğu kilitliydi ve kullanılamaz bir haldeydi. Yeni taşınmıştım ve oldukça sıkıcı bir yaz tatilinin ortalarındaydım. Annem bir iş seyahatindeydi ve 1 aya kadar dönecekti. . Bana biraz para bırakmıştı bu yüzden dışarı market harici pek çıkmıyordum. Akşam nerede ise olmuştu e-mail hesabımda bir sürü yeni mesaj vardı. İzmir de arkadaşlarıma veda edememiştim bu yüzden bana mektup yolluyorlardı, laptopumu açıp e-maillerime bakındım birinin üzerinde ‘Lütfen okumadan önce Eflatun serisi adlı kitabın son sayfasına bak ‘yazılı mesajı okudum. O kitabı nereye koyduğuma dair hiçbir fikrim yoktur Komik gelen ise arkadaşlarımın bana küçük yaptığı şakaların hala devam etmesiydi.

Küçüklüğümden bu yana şaka yapmayı ve yapılan olmayı severdim. Laptopumu kapatıp mutfağa gittim. Kendime biraz kahve yaptıktan sonra biraz uyumak iyi gelir diye düşündüm. Yatağımın yanında ki çekmecelerden biri açıktı. Hatırladığım kadarı ile en son CD’lerimi koymuştum. Çekmecenin kapağını yavaşça kapatırken bir ses duydum, diğer çekmeceye bir şey düşmüş olmalıydı. CD’lerden biridir diye düşündüm sonra diğer çekmeceyi açtım. ‘Eflatun serisi’ bu kitap nasıl buraya gelmişti! Duyduğum heyecan ve endişe beni korkuttu. Kitabın son sayfasını açtım, beyaz küçük bir kağıt ikiye katlanmıştı.

Okumakta tereddüt ettim. Sonra kağıdı açtım ‘1 haftadan uzun süre, peki bu nasıl bir bilmece? Mutfak dolabının arkasında saklanıyor öylece ’ . Kötü bir şaka olduğunu anlamıştım hemen e-posta kutumdan mesajı açtım ‘umarım inandığın şeyler gerçektir. Çünkü insanın zayıflığı gerçekliği değildir.’ Geri cevap yazmak için bir şeyler düşündüm. ‘Sayın şaka yapan zeki arkadaşım, umarım niyetin beni korkutmak değildir çünkü epey korktum ‘ yazdıktan sonra gönder tuşuna bastım, Birden mutfağımdan gelen bir ses ile odamdan dışarı çıkıp aşağı indim. Bir ayak sesi daha duydum evimde birisi mi vardı? Ama kimseye adresimi yollamamıştım. ‘Orada kimse var mı? ‘ mutfağa doğru yürüdüm ışıklar açık olduğu için bir nebze içim rahattı. Dolaplardan biri açıktı korktuğum için hızlıca odama koştum. Odamın kapısı kapalıydı açmayı denedim ama kilitliydi aşağı tekrar koştum ve evden hızlıca dışarı çıktım. Odamın penceresinde bir gölge vardı sonra pencereye yaklaştı ve bana baktı . Bir çocuk olduğuna emindim. ‘1 haftadan uzun süre kalabilir misin ‘ diye seslendi ve sonra içeriye koştu. Artık şaka istemiyordum bu korku bana yetmişti hızlıca telefonumu aradım ama odamda kalmıştı her şey tüm param odamdaydı. Eve hızlıca girip çıkabilirim diye düşündüm sonra sırtımda bir el hissettim ve arkama döndüm. ‘ Selam canım, ben İrem dışarıya ayakkabısız çıkman komikti iyi misin ?’ .

‘Evimde bir çocuk var ama ben daha yeni taşındım yani bu beni biraz etkiledi içeri giremiyorum’

İrem gülümsedi ve ‘yeni taşınman güzel ben de yanında ki evde oturuyorum. Kapı açık korkuyorsan beraber bir bakalım kimmiş diye’ ,hemen kabul ettim ve kapıdan içeriye hızlıca girdim İrem dediklerime pek inanmamışa benziyordu

Tavırları oldukça rahattı. ‘Odama gitmem gerek beni burada bekleyebilir misin? ‘ kafasını onaylarcasına salladı . Odamın kapısı açıktı ve içeride kimse yoktu hemen eşyalarımı çantama koydum o sırada yerde duran kitaba baktım. Kitabın üzerinde bir kağıt daha vardı ‘Korkman gereken ben değilim, korkman gereken dışarıdakiler ‘ yazıyordu. Başım feci bir şekilde ağrıyordu kitabı da alıp çanta ile aşağıya indim İrem beni bekliyordu.’ Çocuğu en son nerede gördün ?’ diye sordu. ‘Odamdaydı ama ben yukarı çıktım, şu an orada yok ‘ . Mutfak dolabında saklanıyor olabilirdi mutfağa koştum ama dolap kapalıydı .İrem ‘ belki uykusuzluktandır’ dedi sanmıyorum dercesine bir bakış attım. Benimle gelmesini işaret ettim ve mutfak dolabını gösterdim. İrem ‘bence biraz abartıyorsun ..’ dedi ben de bekle dedikten sonra dolap kapağını açtım küçük bir kapı daha vardı ileride . Kapıyı açmakta tereddüt ettim . İrem ‘ kapı kilitli mi vay canına böyle bir şeyi ilk kez görüyorum, anneme anlatmalıyım ‘ İreme dönüp ‘ kapı kilitli değil açıldı içeriye bir baksak mı ‘? Ellerini havaya kaldırdı ve ‘ bu macera beni aşar kanka ‘ dedikten sonra tezgahın üzerine dikkatle baktı ‘ Bu telsiz de neyin nesi? ‘ İrem’in ne dediğini anlamamıştım ayağa kalktım ve tezgahın üzerinde duran telsize baktım şu an dediklerimizi kaydediyordu ve ben de bilmiyorum dercesine kafamı salladım. İrem gitsek mi diye sessizce sordu . Ben de gitmek istiyordum ama evimde kimin yaşadığını merak ediyordum.

‘ Dolabın arkasına bakıyorum ben, beni burada bekle 5 dakikadan uzun süre dışarıya çıkmazsam polisi ara ‘ dedim ve kapıyı açtım kapının arkasında boşluk vardı ve karanlıktı ileride bir şey yok gibi gözüküyordu. İrem de yanıma geldi. ‘ İçeriye girmeni tavsiye etmiyorum, duvarlar çok yakın birbirine sığamayabilirsin ‘ . Telsizi de kapatmasını işaret ettim. Tamam dedi ve telsizin pillerini çıkarırken bir ses çıktı ‘ sizi bekliyorum ‘ kapıyı hızlıca kapattım ve dolabı sıkıca tuttum . İrem de korktuğu için yanıma gelmişti ve telsizin pillerini çıkarıp çöpe attı. Dolabın arkasından biri yumrukluyordu. ‘ Kanka dışarı çıkıyoruz 3 deyince ‘ İrem ‘ tamam ‘ 3 e kadar saydıktan sonra hızlıca koştuk evin kapısına doğru . İrem ‘ bekle dolaptan kimin çıktığına bakalım fotoğrafını çekeceğim ‘

Kapıyı açtım ve bekledik. Kimse çıkmamıştı dolaptan İrem mutfağa doğru adım attı, ‘ dolap açık değil dışarıya çıkmayacak gibi bekleyelim mi ?’ . ‘ Bilmiyorum bir çocuk ne de olsa ‘dedim o da korkmuş olabilirdi ama orada ne arıyordu? Dolaba doğru yürüdüm ve yüksek sesle konuştum ‘ SENİ TANIMIYORUZ, LÜTFEN BİZE ADINI SÖYLE ‘ ses bir 5 dakika sonra geldi,’ burada sıkıştım bana yardım edin ‘ dedi bir çocuk sesi. İrem bana baktı ve hayır dercesine kafasını salladı. İrem ‘ oraya nasıl girdiysen öyle çık, bizi duyabildiğini biliyoruz ‘ dolabın kapağı açıldı sonra da kapı, çocuk dışarıya emekleyerek çıktı . Sonra da bize baktı . ‘ Beni burada yalnız bırakmayın sadece 1 hafta yeterli ‘ dedi . İrem ‘ ailen nerede? Neden burada yaşıyorsun, bize kelime oyunu yapma ‘ . Çocuk kafasını başka bir yöne çevirdi . ‘ Ailem başka bir yerde ‘ ‘ burada ben yaşıyorum kendine başka bir yer bul çocuk ‘ .

‘ Senelerdir buraya gelen aileleri korkutup kaçırıyorum, çünkü ailem beni bırakıp gitti tam da bu evde, şimdi buradan gidemem ‘ Sonunda gün ışığına çıkmıştı bazı şeyler, gereksiz korkumdan sonra çocuğa tebessüm ettim 3’ümüz bir kahve içtik ve yaz tatilime bir anı Daha eklenmiş oldu küçük çocukta benimle yaz tatilinin sonuna kadar İrem ile beraber oyunlar oynadı.