İç Sesim Neredesin?
İç Sesim Neredesin?
“Sanki kafamın içinde birisi sürekli konuşuyor ve onu bir türlü susturamıyorum” dediğiniz oluyor mu hiç? Yoğun iş hayatım boyunca benim sık sık yaşadığım bir durumdu bu. Binlerce düşünce belirirdi zihnimde tam odaklanmışken ve ne zaman işim biterdi, hiç biri kalmazdı hatırımda. Zihin yorgunluğu tanısı ile yaşadım yıllarca, hatta gündüz beni rahat bıraksın diye uykumda konuşmasına izin verirdim. O zaman da yetersiz uyku nedeni ile gergin karşılardım günü.
En çok da karar aşamalarında sıkıntı çekerdim. O zaman konuşan sayısı iki olurdu ve birbirileri ile sürekli çekişirlerdi. Birinin yap dediğine diğeri olmaz derdi ve beni zor durumda bırakırlardı. O zamanlar iç sesimle tanışmadığım için sanırım genelde zihnimin sesine kulak veriyordum. Bu süreçte en büyük şansım farkında olmadan zihnimi pozitif düşünce konusunda eğitmiş olmamdı. Böylece zihnimde kaydolmuş olumsuz olaylar, yeni başlangıçlarımın önünde engel olmuyorlardı.
Artık durumu anlamıştım ve bir şeyler yapmalıydım. Önce zihnimi rahatlatmak için ona dış uyaranların etkisinde takılı kalmamayı öğrettim. Her gün beş dakika nefes egzersizi sayesinde zihnim “hey bizim için şu an önemli bırak geçmişi ve geleceği. Her ne yapacaksak şimdi de yapmalıyız ve keyif almalıyız” çağrımı benimsedi ve bu sayede odaklanmam kolaylaştı.
***
Sıra iç sesimdeydi. “İç sesim neredesin?” Onunla tanışmam biraz zaman aldı oysa o her an yanı başımdaydı ve cılız sesi ile bana yol göstermeye çalışıyordu. Aslında kendimi bulmaya başladığımda onun bana daha da yaklaştığını hissettim. Hani hep derler ya “aklına ilk gelen doğrudur” diye. Zaman içinde bendeki bu uyaranın, duygular yoluyla olduğunun farkına vardım. Belki de duygusal olduğum içindir. Eğer herhangi bir şey karşısında tedirginlik hissediyorsam ya da isteksizsem, adım atmak istemiyorsam ve kararımı bu doğrultuda veriyorsam, sonuç mutlaka hayrıma oluyordu. Sanki uçurumun kıyısından dönüyormuşum gibi. Bu nedenle de “Tanrı beni çok seviyor” diye düşünürüm hep.
İç sesim artık cılız değil ve onunla konuşabiliyorum. Çünkü zihnimin rahatlamasını sağladım ve beni çıkmaza sokmaya çalıştığında, “ne yapmak istediğini biliyorum” diye karşılık veriyorum. Yine de bazen iç sesimi dinlemediğim oluyor ve zihnimin peşine takılıyorum. Sonuç, kürkçü dükkânına geri dönüş. Aslında bazen bu sapmalar, kısa zamanda daha fazla yol kat etmeye yardımcı olabiliyor. Yeter ki seçtiğin yolda ilerlerken farkındalık, dış uyaranlara teslim olmasın. Sonsuz olasılıklar içinde sonsuz seçimler…
***
İşin içinden çıkmaya çalıştığım ve kafamın karışık olduğu bazı anlarda da mutlaka bir dostum yetişir karar anıma. Onun iç sesinin sorduğu sorular ile yön bulmam kolaylaşır. Onun görevi o ışığı yakmaktır aslında ve bunu fark ettiğimde önümdeki karanlık dağılır. “İste ve gelsin mucizesinin muhteşem deneyimi” diyorum ben buna. İç ses (kalp sesi, altıncı his, içgüdü) her zaman doğruyu mu söyler? Sanırım bu deneyimlenerek öğrenilen bir şey. Ruhun bilgeliği ile binlerce dış etkene maruz kalan zihnim arasında orta yolu bulmaya çalışıyorum ben. Aslında daha çok ikisinin ortak görüşüne başvuruyorum diyebilirim. Hani “gönül rahatlığı ile” diye bir his vardır ya, işte onu hissettiğimde doğru yolda olduğuma inanıyorum.
Bodrum’a yerleşmeyi çok istiyordum hatta her gidişimde bakınıyordum. Sonra geri döndüğümde, zihnim sürekli bahane üretiyor “şimdi zamanı değil” diyordu. İç sesimin “başarabilirsin ancak gitmek istediğin yer, gerçekten yaşamak istediğin yer mi buna karar ver” demesine rağmen, korku galip geliyor ve harekete geçmemi engelliyordu. Bir gün kızımın “isteğini gerçekleştirmene engel olan korkunun ne olduğunu düşünüyorsun” sorusu ile asıl sorunun, zihnimin ürettiği engeller değil de yerleşmek istediğim yer konusundaki endişelerim olduğunu anladım. Bu uyanma sayesinde de Bodrum’a değil, yüreğimin götürdüğü yere yerleştim.
Gerçek bilginin, hayatımızı kolaylaştıracak çözümlerin, Cem Yılmaz’ın da dediği gibi “içimizde” olduğuna inanıyorum ve ne zaman kafam karışsa içimdeki bilgeye sığınıyorum. Sevgilerimle…
Demet TOK
Şair/Yazar
