İŞTE SENİ ÖYLE SEVDİM  

İŞTE SENİ ÖYLE SEVDİM

Keloğlan Masalları’ndaki o parlak başlı saf oğlan gibi sevdim seni. Hani gül ile bülbülün aşkı edebiyatta dile gelmiş, bülbül güle hep şarkılar söylerken gül bundan bihaber imiş (habersizmiş). İşte ben seni öyle, hem de benim varlığımdan habersizken sevdim. Biz yazarlar kelimelerimize böylesine vurgunuzdur, esiri oluruz iki dudak arasında ballanan aziz sözlerin. İşte seni bal tutan dilimdeki hayallerimle sevdim. Kelimelerdir beni var eden, ben en çok da çocukluğuma tutkundum ki o idi beni var edenim. Her birimizi kusursuz yaratandır yüce Allah. “Rabbim seni özene bezene yaratmış.” dememeli çok beğendiğimiz bir insana, yaratan zaten her bir canlıyı en güzel şekliyle yaratmıştır. Özenip bezenerek yaptığımız tek şey ise kendi ellerimizde canlandırdığımız sanattır, ilhamımıza renk olan el emeğimizdir.

Gönül, dış görünüşü neylesin. Dış güzellik bahane, iç güzellikteki muhabbet ise şahane. Karadeniz sahillerine vuran mehtaplı gecelerin billurluğu, deniz fenerine ışık olan uzun gecelerin sessizliği, doğanın ritmine ayak uyduran kuş sesleri, göğe serenat yağdıran yıldızların güzelliği, şairlerin şiirine koku olan mısraların azizliği, martının denize olan sevdası misali seveyim dedim belki ben seni. Kelimeler benim taç yapraklarım, uçmayı hedefleyen kanatlarım, yüzmeye çabalayan kollarım, tırmanmaya çalışan nefesim, soluk borumda can bulan ömrüm, dilimde ballanan akide şekerim sanki.