Öze Dair
Öze Dair
“Cevizin kabuğunu kırıp özüne inmeyen, cevizin hepsini kabuk zanneder.”
- Abdülhamid
Özüne inmeli her şeyin. Bazı güzellikler ufak ayrıntılarda, ön yargılardan sıyrılışta, özde gizlidir aslında. Özümüzü, kültürümüzü tanıyarak bilinçli bir toplum olmayı başarabiliriz. Yoksa her şey ceviz kabuğu gibi sert bir cisimden ibaret kalır ve iç güzellikleri keşfetmekten mahrum kalırız. Siyasî ve dinî fikirlere saygılı olduğumuz ölçüde aslında hepimiz kardeşçe yaşamayı başarabileceğiz. Özü, sözü güzel olanın elbette kelâmındaki muhabbet de güzel olur. Ballanır da ballanır özü güzelin, lâfı güzelin ilim sofrası. Bilgisini kimseyle paylaşmayan âlimden, yığınla mal biriktiren cimriden uzak durmalı en çok da. Hasisin sofrasında doymayan canlar, fakirin dost sofrasında doyar gün gelir. Dostane düşlerde, özüne ilim katan yüzlerde, kalbi geniş erenlerde saklanır iç huzur. Güzeldir şu hayat, özüne sadık yaşarken gözü gibi bakmalı kendi sözüne her insan.
İyilikten, barıştan, edepten, muhabbetten, sevgiden, saygıdan, güzellikten, şiirden, insanlıktan beslenen her şey güzeldir alenen. Kara toprak bile vakti gelince tüm renklerini meyvesiyle birlikte sunar elimize. Yeşil eriği, kırmızı elmayı, sarı kayısıyı, mavi gülü, mor patlıcanı, turuncu portakalı, beyaz mantarı, sofralık siyah zeytini, daha nice renkleri işte o kapkara toprak sunar insanoğluna. Görünüşte siyah, özünde rengârenk bir candır toprak ana. Ana gibi vefalı, analarımız misali cömerttir toprak. Topraktan geldik ve ölünce yine toprağa döneceğiz. Bir ceviz tanesinden bile ibret almalı her insan. Toprağın tüm bereketi yüreğimizde buluşsun.
