SAHİLE VURAN TEBESSÜM

Bir avuç deniz taşına vuruldu içimdeki öykü. Kavanoz dipli dünyanın cefalı yanlarından ziyade vefalı insanlarına misafir oldu. Ömer Seyfettin’in öykülerinden uzanıp sevgili yazarımız ve üniversite profesörümüz olan Cüneyd Suavi’nin “Hayatın İçinden” isimli hikâyelerine yol aldı. Hayatın içinden, yaşamın ta kendisini anlatan yaşanmış öykücüklere konuk oldum ansızın. Masal gibi geçen çocukluğumun iyimser kızını oynayan o günlerime uzandım. Her hâliyle güzeldi şu dünya, tüm renkleriyle bir kelebekti sanki. Islanmayı sevmeyenlere inat yağmurun ardından yedi rengiyle göğü kaplayan gökkuşağı misali her hüznün sonunda bir tebessüm payı bırakabiliyordu insanda. Dudağımın kenarında kalan çikolatanın kurabiye kokusunu andıran fındıksı tadı nasıl da papatya kokulu öykülere koşmak istiyordu. Öleyazan hatıraların, düşeyazan harflerin umutlu durağında nefeslenmek istedi kış öykülerim. Bir tutam lavantanın kokusunda, mor çiçeklerinde demlendi çiçeğimsi iç dünyam.

Kumsala vuran hırçın denizin dalgasında raks ediyordu yalnızlığın silueti. Etten, kemikten olan şu can nasıl da havalanmak istiyordu kemiksiz hâliyle.

Sahil taşlarında gülümseyen mutluluğun şen kahkahası ansızın anılara dalıverdi o esnada. Bir anlık heveslerini terk edip de bir asırlık hatıralara kök salmayı arzuladı deniz şehrinin insanları. İnsansız dünyanın iyilik dolu gülüşlerinde boğulmak istedi. Sükût alfabesinde sesli harf yoktu ki sessizliğe ses olmayı diledi alfabenin ABC’si. Cehalet kıskacından yorgun düşen mısraları anlattı yeryüzü. Sahile vuran tebessümle aydınlandı güneş. Sahil insanlarının öyküsünü yazdı tabiat. Deniz kumunda biriken mutluluk kırıntılarına tutundu iyilikler.

ELİF YAVAŞ

TARİH = 09 Kasım 2019 – Cumartesi