TERZİLER “BİZ DİKİYORUZ ANCAK GENÇLER GİYMİYOR”

Balıkesir’de sayılı kalan manifatura dükkânlarının en çok satış yaptığı takım kumaşlarının yerini şalvarlıklar ve özellikle kırsalda tercih edilen kumaşlar alıyor. Konuyla ilgili olarak kumaşa dair umutsuz bakan Mehmet Eyiol, “ satışlarımız iyi çok şükür ama şalvar satışlarımız o kadar çok değil artık gençler şalvar giymiyor.” dedi.

Balıkesir’de kırsalda yaşayanların tercihi manifaturalarda ve pazarlarda satılan birbirinden renkli, allı pullu kumaşlar. Pekçok çeşidi olan kumaşlar günümüzde simli ve parlaklığı ile daha da dikkat çekerken geçmişte canlı renkleri ile hafızalara kazınıyordu. 40 yılıaşkın kumaş sattığını belirten Kemal Gündüz Gündüz ‘ dededen babaya ve babadan oğula geçen bir meslek şuan yaptığım ama para yok’ dedi. Ben sayılı pazarcılar arasındayım diyen Kumaş pazarcısı Gündüz, Günümüzde satılan kumaşlarla eskiden satılan kumaşlar arasında da fark var. Bursa Viskonu şu an satıyor ve tercih ediliyor. Kavak ağacı ve elyaftan yapılıyor ama herkes yünlü olarak biliyor ve satıyor. Kırsal kesim marka olan yerlere gidip te alışverişini yapamaz. Köylüye bayramda olsa tarlanın yolu görülür ve oralarda giyim rahat olacak ona göre de kıyafetini seçer ve kumaşı tercih edenlerde genellikle kırsal kesimlerdeki müşterilerimiz’ dedi.

“ESKİ ZAMAN İNSANIYIZ MÜZELİK OLDUK”

Türkiye genelinde şehirlerde tek tek kapanarak günümüzde yok olmaya yüz tutan meslekler arasına giren Manifaturacılıkta Balıkesir’de de durum farklı değil. Senelerini kumaş satarak geçiren manifaturacılar tek tek kapanıyor. Balıkesir’de Raflarında rengarenk ipeklerin sıralandığı mağazalardan kumaşlar seçilir, ardı sıra terziye gidilirdi. Elbisesini kendisi dikecek olan kadınlar önce tuhafiyeye uğrar, düğmesini, ipliğini alır, sonra evin yolunu tutardı. Biraz da bu yüzden herkes daha şıktı, farklıydı. İşin içine konfeksiyon girince bir adap da yok oldu-gitti diyen 92 yaşındaki Bigadiç’li Hatice nine kumaşlarla ilgili eskiyi şöyle anlattı: ‘ Moderniz artık tek boyutlu insan gibi, bizler de “bir örnek” olduk. Müzelik yanlarımız çok. Zaman hızlandıkça hazır giyime alıştık, zarafeti aramaz olduk da, bu arada bir dolu iş kolunun kaybolup-gittiğini gözden kaçırdık. Kumaşçılar kapandı, terziler gitti, mahalleler değişti, eşim öleli çok oldu. Ama çok severdi kumaşları. Kumaş toplarını her gün müşteri yoksa bile açar açar sonrada yeniden toplardı.’’ Delimisin sen’’ derdim. Müşteri yok neden topları bozuyorsun. Oda Gülerdi .Kumaşların kokusu hanım başka yerde yok derdi ve çok severdi küçücük dükkanımızı, kumaşları. Ne bey kaldı nede eski kumaşlar’ dedi. SemraA.Akyürek