"Bir Takla Daha Galatasaray İçin..."

"Bir Takla Daha Galatasaray İçin..."

Akşam, Balıkesir’in yüz akı 100. Yıl Atatürk ve Kültür Parkı'nın (biz Balıkesirliler hâlâ “Çamlık” deriz) üstünde yavaşça eriyordu. Güneş, Çırpılı Dede Tepesi’nden süzülerek gölgeleri uzatıyor; parkta çocuk sesleri, kuş cıvıltılarına karışıyordu.

Aslanlı yolun taşları üzerinde, alışılmışın dışında bir enerji… Küçük bir kız çocuğu, Galatasaray formasını gururla taşırken 50 metre boyunca aralıksız takla atıyordu. Her dönüşünde yere değil, sanki hayaline, heyecanına, hayranlığına iniş yapıyordu.

O küçük bedenin her hareketinde bir büyük ruh vardı. Jimnastik değil sadece… Coşku, bağlılık, umut…
Yanında annesi ve ağabeyi. Annesi mahcup bir tebessümle yaklaşıyor:
“Kızım utangaçtır aslında… Sizin fotoğraf çektiğinizi fark edince durdu. Gösteriş için değil, kendini en özgür hissettiği anlarda yapar taklalarını…”

Galatasaray, yıllardır sahada aldığı kupalarla sadece skor tabelalarını değil, yürekleri de fethetti. 25 Süper Lig şampiyonluğu, 19 Türkiye Kupası, 17 Süper Kupa… Bu başarılar yalnızca istatistik değil; çocukların düşlerini, gençlerin yolunu, yaşlıların gururunu büyüten bir enerji kaynağı oldu.

Ve şimdi bu enerji, Balıkesir’in Çamlık Tepesi'nde bir kız çocuğunun taklalarında vücut buluyordu. Sadece bir futbol takımı değil Galatasaray… Bazen bir forma, bazen bir umut, bazen de 50 metrelik taklalarla kendini anlatan bir hayal.

Sahada alınan bir zafer, tribünde atılan bir tezahürat, televizyonda izlenen bir maç…
Bir çocuğun hayatına nasıl dokunur, işte böyle…
Utangaç bir kızın, yalnızca sevdiği için takla atacak kadar mutlu olduğu bir dünya.

Ve belki de en anlamlı zafer, o küçük kızın kalbinde kazanıldı.
Kim bilir, yarının şampiyonu, Galatasaray formasını parkta değil; bir gün Türk bayrağı altında, uluslararası arenada taşıyacak…

Ama bugün…
Bugün o zaferin ilk kıvılcımı, Balıkesir’in Çamlık Tepe’sinde atılan bir taklayla başladı.
Ve biz sessizce izledik…
Gururla, duyguyla, alkışla.