Balıkesir semalarında bir mevsim daha değişti. Yaz boyunca gökyüzümüzde kanat çırpan, köy meydanlarında direklerin tepesindeki yuvalarına hayat veren leylekler, sessizce yolculuğa çıktılar. Onlar Afrika’nın sıcak iklimine doğru göç ederken, arkamızda ince bir hüzün, içimizde derin bir boşluk bıraktılar.
Her yıl olduğu gibi bu yıl da vedaları alışılmış bir ritüeldi aslında… Ama ne gariptir ki, her gidişlerinde insan yüreği sızlar. Sındırgı’nın simgesi olan “Sağdıç” leyleğin belediye binasındaki yuvasına gelişini nasıl sevinçle karşılamışsak, gidişini de aynı buruklukla izledik. Göç yolları uzun, zorluklarla dolu. Avrupa’dan başlayan yolculuk Afrika’da son bulurken, bizler de bu sessiz göçe tanıklık ederiz.
Ama doğa boşluk kabul etmez. Gökyüzünden bir kuş gider, yerine bir başka kuş gelir. İşte şimdi sıra sığırcıklarda… Onlar sürü sürü gökyüzünde dönen, siyah kanatlarını akşamın kızıllığında bir dans gibi savuran küçük mucizeler. Böcekleri, tırtılları, çekirgeleri yiyerek doğanın dengesini kurarlar. Aynı zamanda kültürümüzde de güzel şeylerin habercisi olarak bilinirler. Umudun, yenilenmenin, bereketin sembolüdürler.