Közde Mantar, Pekmez Tadında Bir Hayat

Burada doğa kendi dilinde konuşur, sessizliğiyle huzuru, rüzgârıyla geçmişi anlatır. İşte bu köyde, emekli astsubay Mehmet Ali Akkaya, modern dünyanın gürültüsünden uzak, üretmenin, paylaşmanın ve yaşamanın sade halini bulmuş.

Köyün taş evlerinden birinde, bacasından dumanı tüten bir yaşam vardır. O evde mantar közde pişer, pekmez kaynar, domates kokusu odun ateşiyle karışır. Her şey doğanın kalbinden gelir. Mehmet Ali Akkaya, bir yandan kitap yazar, bir yandan toprağa dokunur. Bahçesinde meyve ağaçları, üzüm asmaları, sebze fideleri vardır. Sonbaharda pekmez kaynatır, yazdan kalan kokular kışa umut taşır.

Evin çevresi tarih eserleriyle doludur; eski taşlar, geçmişin izleri, Anadolu’nun sessiz tanıkları…
Burada zaman ağır akar. Üretenin eli bereketlidir; yiyen de, paylaşan da aynı sofradadır.

Bir gün yolu Örenli’ye düşen bir yolcu anlatır:

Ev sahibinin kapısı ardına kadar açıktır. “Hoş geldin, sefa geldin,” der yüreğinden.
Sonra da Anadolu’nun o yüce inceliğiyle sorar:
— Aç mısın? Susuz musun? Uykusuz musun?
Misafir gülümser; “Ne susuzum ne uykusuz... Çeşmenin başında uyuyup uyuyup da geldim,” der.

Bu diyarların insanı böyledir; gönlü geniş, sözü ölçülüdür.
Bir lokma ekmeği bile paylaşır, Tanrı misafirine yer açar. Çünkü bilir ki, insanı yücelten ne maldır, ne makam... Gönül zenginliğidir.

Doğanın sesini duymak, üretmenin huzurunu tatmak isteyen herkes için Örenli, bir cennet köşesi gibi.
Burada mantar közde, insan gönülde pişer…