Bazı Meyve Yetiştiricilikleri
Bazı Meyve Yetiştiricilikleri
Bu haftaki yazımda sizler için bazı meyve tiplerinin yetiştiricilikleri hakkında özet bilgiler paylaşacağım.
ELMA – 300 ile 800 metre rakıma sahip olan bölgelerde iyi gelişirler buna karşılık kireç varlığı %12 nin üzerinde olan toprakları ve ağır bünyeli toprakları sevmezler yani bu tip topraklarda iyi gelişemezler. Temmuz ayının ilk haftasından Kasım ayının ilk haftasına kadar farklı zamanlarda çiçeklenme gösteren çeşitleri mevcuttur. Bazı anaçlarda ikinci yıldan itibaren meyve alınmaya başlanır, tam ticari verim potansiyeline yani en yüksek verim rakamına yedinci senede ulaşır. Anaçlarına göre ağaç boylanması değişiklik göstermekte olup, kök hastalıkları ile yaprak hastalıklarına dayanıklılık seviyeleri farklılık gösterir. Erkenci çeşitleri olduğu gibi güzlük çeşitleri de mevcuttur. Bahçe içerisinde yeterli şekilde ürün alınabilmesi için %10-15 civarında tozlayıcı çeşit bulundurulmalıdır. Daldaki çiçek hüzmesinin ortasında bulunan ve meyve tuttuktan sonra kral meyve olarak adlandırılan meyve koparılmamalıdır. Elma Küllemesi, Elma Karalekesi, Monilya ile Elmaya özelleşmiş olan virüs hastalıkları önemli hastalıkları olup, Elma Ağ Kurdu, Elma İç Kurdu, Elma Pamuklu Biti ve Yaprak bitleri önlemli zararlıları arasındadır.
ŞEFTALİ VE NEKTARİN – ana dal ve gövdeler -20 dereceye kadar soğuk havaya dayanabilmekte, erken ilk baharda su yürümeye başladığında -2 ve -4 arası derecelerde zarar görmeye başlamaktadır. Mayısın üçüncü haftasından itibaren Eylülün son haftasına kadar çiçeklenen çeşitleri mevcuttur. Ağır olmayan, üzerinde ve alt tarafında su durmayan, taban suyu yüksekliği olmayan, pH’sı 6,5-7,5 arasında olan topraklarda iyi gelişir. Kısıtlı sulama koşullarında, kireç oranı %10 dan fazla olan ve nematod sorunu olan topraklarda şeftali yetiştirilecekse uygun anaç seçilmelidir. En yaygın olarak kullanılan terbiye sistemi “açık vazo” denilen goble terbiye sistemi en yaygın olarak kullanılan sistemdir. Bunun dışında değişik doruk dalı terbiye sistemleri de uygulanmaktadır. Kök kanseri, Külleme, Monilya gibi hastalıklarla birlikte, Yaprak Delen Hastalığı, Yaprak Kıvırcıklığı Hastalığı ve Şeftaliye özelleşmiş virüs hastalıkları görülür. Yaprak Bitleri, Kabuklu Bitler, Akdeniz Meyve Sineği, Doğu Meyve Güvesi ve Kök Ur Nematodları da önemli zararlıları arasındadır.
ARMUT – Elmaya göre soğuklara daha az dayanıklı ve sıcaklı isteği daha fazla olan bir meyve türüdür. Ağır, havasız, kireç oranı %10 dan yüksek olan ve alkali toprakları sevmez. Derin, organik madde bakımından zengin ve geçirgen toprakları sever. Temmuz ayının son haftası ile Kasım ayının 10’una çiçeklenen çeşitleri mevcuttur. Bahçe içerisinde yeterli şekilde ürün alınabilmesi için %10-15 civarında tozlayıcı çeşit bulundurulmalıdır. Doruk dallı terbiye, Modifiye lider budaması, kordon terbiye sistemlerinden biri uygulanarak budama yapılır. Ateş Yanıklığı, Külleme, Memeli Pas Hastalığı önemli hastalıkları olup, Armut İç Kurdu, Yaprak Piresi, Armut Psillidi ve Kabuklu Bitler önemli zararlılarıdır.
KİRAZ – Derin, gevşek ve kumlu topraklarda iyi gelişir. Havasız ve ağır bünyeli toprakları sevmez. Gövde ve dalları -25 ve -28 dereceye kadar olan soğuklara dayanabilir. Buna karşılık çiçekleri-2 derecede, küçük meyveleri ise -1 derecede zarar görürler. Mayısın ikinci haftasında itibaren çiçek açan, Temmuz’un ikinci haftasına kadar çiçeklenmesini sürdüren çeşitleri mevcuttur. Kendine kısır olan kiraz için bahçede %12-15 oranında tozlayıcı çeşide gerek vardır. Ayrıca 10 dekar için 3-4 kovan bal arısı da konarak tozlaşma standardı yerine getirilmelidir. Kiraz ağacında bahçe kurulduktan sonra ilk dört yılda şeklin ağaca verilmesi gerekmektedir. Budaması düzgün olmayan ağaçlarda meyvelerin küçük kalması ve verim düşüklüğü problemleri görülür. Kök Kanseri, Bakteriyel Kanser, Monilya gibi hastalıkların yanında, Yaprak Büken ve Kiraz Sineği gibi zararlılar da zarar yapar.
