DÜNYA ÇOCUK RUHUYLA DOLSA KEŞKE
Çocukluklarımız, ne güzeldi o günler mısralara yazılacak satır satır anılar. Yaptığımız kahkahalar ile anlatabileceğimiz en güzel en tatlı şeylerimiz yaramazlıklarımız.
Çocukluk işte… demek ne de kolay geliyor. Bir elma ağacını görüp ağaca tırmanmak. Elmayı Sulu sulu ağzımızda şapırdata şapırdata yemek.Kurtlu elmayı görüp kurduyla konuşmak sohbet etmek kimse bilmeyecek bu sohbetimizi diyerek içten içe gülmek… Ramazan bayramlarında yarım gün tuttuğumuz çocuk oruçlarımız, bol bol güldüğümüz, neşe ile oyun oynayıp her şeyi dünyayı daha güzel tanımak öylesine güzeldi ki çocukluğumuz belki de hep bizimleydi bizimle olması gerekti. Sonra çabuk büyüdük. Daha mutlu bir dünya için geleceğe dönük hayaller ile ufak tefek tebessümleri geride bırakır olduk.İnsanlara hoşgörü kapısını kapattı sanki. Kramsarlıklar ile geçinir olduk. Empatiyi hepten unuttuk.Ben diyorum ki; empatiyi sık yapsak her şeye farklı bakabilmeyi sağlayabiliriz.
En güzeli de kimseyi dinlemeden farklı farklı görüşleri hikâyeleri güzel yönünden görmek ve hayal edebilmek vardı daha çok. Çocukken her şey güzeldi şimdi daha da güzel olabilir.Nasıl mı? Hepimizin yapabileceği çok basit. Azda olsa duyarlı olalım.Bizimle dünya birden çocuk ruhlu olacak. Pekçok insan ile dolup çocuk ruhu tüm masumluğu ile heryere dolacak. Dünya çocuk dolu, umut dolu, sanat ve hayal dolu olacak….
