MEVSİMLER GİBİDİR İNSAN
MEVSİMLER GİBİDİR İNSAN
Kıtlıktan bolluğa geçişin müjdesi olsa gerek şu kıştan bahara geçiş süreci. İklime türkü söylerken öyküler yazılmalı.
Nevruz ateşinde parıldayan, cemrelerin dünyaya inişine şahit olan o iç huzurun çığlığını anlatmalı doğaya. Kış mevsimi bitip ilkbahar girerken ne güzel renklenir mart ayı. Yeni doğmuş bir bebek misali ışıldar çocukların gözbebekleri. Geçmiş ile gelecek köprüsünün yegâne umudu oluverir dört mevsim. İnsan hayatı da mevsimler, iklimler benzeridir işte.
İlkbaharda dünyaya gözlerimizi açarız, yazın ise çocukluk ve gençlik heyecanını tamamlarız. Sonbaharda üstümüze bir olgunluk gelir ve yetişkinliğe bürünür duygular, kurumuş ağaçlardan dökülen güz yaprakları misali saç tellerimiz de tek tek dökülür orta yaşta. Kış sezonu da ihtiyarlığın, ihtiyar delikanlılığın, dünyaya veda edişin, ölüme hazırlanışın mevsimi olsa gerek. Dört mevsim gibidir insan. Bazen kaç mevsimler geçer ömürden de yaş aldığını unutuverir insan.
