BAHARİSTAN

BAHARİSTAN

Gönlüm Baharistan oldu ilkbahardan yana söz açtıkça. “İlim, kitap, çiçek, dua, insan, güneş, toprak” yedilisi el ele tutuştu. Tıpkı yedi renkli gökkuşağı gibiydi duygularım. Duygular ki duymaktan, işitmekten, dokunmaktan öte bir hazdaydı. Yaz yağmurundan arta kalan çiselenmiş damlalar, kış kırağısında biriken buzullar, ilkbahar yağışlarına koku olan rüzgârlar ne de güzel salındı durdu. Yağmurdan kalan son damlalar hırçınca, biraz nazla, hoyrat bakışla, azıcık da haykırışla iniverdi taç yapraklarından toprağa. Topraktan gelmişti ve yine kara toprağa gidecekti garip âdemoğlu. İnsanoğlu ilimle kokan bir çiçekti, güneş gibi ışıldayan şaheserdi, toprak misali tevazu sahibiydi, kitap gibi hatıralar biriktiren bir zihindi, duayı dilinden düşürmeyen bir canlı idi. İlim, kitap, çiçek, dua, insan, güneş, toprak şifrelerinden oluşan bu harika yedili aslında her muhabbetin kilidiydi. İçimiz bir Baharistan idi, sanki pencere dışındaki ilkbahar mevsimi misali. Gül bahçesinden doğan Gülşen, bahar bohçasında yeşeren Baharistan’a âşıktı. Kelimeler dillendi, mevsimler doğaya sözlendi.

Sütlü İrmik Tatlısındaki Mutluluk

Elif Aydın