Sen İçini Ferah Tut

Üzerimize üzerimize gelir hayat bazen. Bıktım dersiniz ve bir kaçış ararsınız her saniye ,dakika ve saatlerden. Bulunduğunuz yerden ,mekandan evden, işten, dosttan, akrabadan,sevdiğiniz sevmediğiniz herkesten. Herşeyden ve herkesten uzaklaşıp yalnız kalma duygusunu perçinleyiverirsiniz içinizde.
Hayat Gelme Üstüme!
Kimi zaman istediğimiz bir işin olmayışı yada aksi giden bir durum yaşadığımızda heleki ardı ardına geldiyse yaşadığımız olumsuzluklar Amaaan diyipte bıktığınız oldu mu bu hayattan ? Sakın ha! Yaşamak kadar güzel ne varki bu Dünya’da. Ahireti anarak ve çalışarak…
Bugün önce kısa bir şiir ardından da yine farklı bir hikâyeyi paylaşacağım sizinle. Umarım keyifle okursunuz diyor ve geçmişten bir takvim yaprağındaki Eşekli hikaye ile dilimin döndüğünce bir şiirden bahsedecek ve bırakacağım bu satırlara notumu bugünde…
Hayat Gelme Üstüme!
Dumanlı yine gökler
Saatlerse durmuş
Geçiyor günbegün ömürden
Gün, eş, dost…
Bir mavi dalga alıyor benden beni
Gitmesem de alıp götürüyor Rüzgarın sesi beni
Kimsesizliğin kimine
Küskünlüğün Barışına
Ve Izdıraplı günün Sabahına konan bir kelebeğe…
BİR HİKAYE
Günlerden bir gün, köylerden birinde bir çiftçinin eşeği kör kuyuya düşer. Eşek saatlerce acı içinde kıvranır ve bağırır. Sesini duyan sahibi gelip baktığında zavallı eşeği kuyunun dibinde görür.
Çaresiz çiftçi köylüleri yardıma çağırır. Köylüler kör kuyudaki eşeği kurtarmak için ne yapacaklarını düşünürler ama sonuçta onu kurtarmanın imkânsız olduğuna ve bunun için çalışmaya değmeyeceğine karar verirler.
Tek çare, kuyuyu toprakla örtmektir. Herkes ellerine aldığı küreklerle etraftan kuyunun içine toprak atar. Zavallı hayvan, üzerine gelen toprakları, her seferinde silkerek dibe döker. Bir süre sonra ise ayaklarının altına aldığı toprak sayesinde her an biraz daha yükselir ve sonunda yukarıya kadar çıkar. Köylüler kuyudan dışarı çıkan eşeğe çok şaşırır.
İşte hayat da bazen bizim üzerimize yüklenir ve üzerimiz toz toprakla örtülüyormuş gibi olur. Bunlarla baş etmenin tek yolu, yakınıp sızlanmak değil, düşünüp silkinmek ve kurtulmak, aydınlığa adım atmaktır. Kör kuyuda olsak bile…