Perşembe Pazarı Otoparka Döndü

Perşembe Pazarı Otoparka Döndü

Bir Kültürün Sessiz Çöküşü

Eskiden her perşembe sabahı, Balıkesir’in Altıeylül ilçesi Hacı İlbey Mahallesi’nde bir telaş olurdu. Torbalar kapının önüne dizilir, mahalleli erkenden yollara düşerdi. Domatesin en kızarığını, biberin en dirisini, el emeği reçelleri seçmek için yarışılırdı. Bugün ise o telaşın yerinde egzoz dumanı, pazarlığın yerinde korna sesi var. Perşembe Pazarı artık bir pazar değil; bir otopark.

Zaman değişiyor, evet. Ama bazı değişimler sadece düzeni değil, hafızayı da silip götürüyor. Bir dönemin en canlı halk buluşmalarından biri olan Perşembe Pazarı, artık yerel üreticinin değil, araçların hizmetinde.

Boş Tezgâhlar, Dolu Araçlar

Bir zamanlar Dumlu Pınar Mahallesi’nde, Dumlu Pınar İlkokulu’nun eteklerinde kurulan bu pazar; pazartesi pazarının taşınmasıyla yeni yerine alınmıştı. Üzeri kapatıldı, modern hale getirildi. Belediye Başkanı İsmail Ok’un dönemi umutla karşılandı. Ama sonra o umut, tezgâhların gölgesinde unutuldu.

Pazarcı gelmedi. Alan boş kaldı. Siyasi hesaplarla şekillenen yerleşim planı, sahaya yansımadı. Özellikle milliyetçi grupların desteklenmesiyle şekillenen pazarcı dağılımı, beklenen canlılığı sağlayamadı. Neticede ne siyaset kazandı, ne mahalleli. Kaybeden sadece domatesin kokusuydu. Biberin sesi, el emeğinin değeri...

Mahallenin Sesi Kısılıyor

Bugün o alan, araçların park ettiği sessiz bir metal yığını. Mahalleli, "Eskiden torbamızla pazara inerdik, şimdi elimizde anahtar park yeri arıyoruz" diyor. Bir alışveriş ritüeli değil artık perşembe günleri. Bir geçiş alanı, bir zorunlu durak sadece...

Altıeylül Belediyesi’nden bu değişime dair bir açıklama yok. Pazarcı esnafı ise şehrin başka noktalarında dağınık şekilde tezgâh açmaya devam ediyor. Ama her pazar yeri aynı değildir. Her semt her tezgâhı benimsemez. Çünkü pazar, sadece sebze-meyve satılan bir alan değil; bir kültür, bir sosyalleşme alanıdır. O kültür şimdi usulca yok oluyor.

Bir Mahallenin Hafızası Silinirken

Perşembe Pazarı’nın kaybı sadece ekonomik bir kayıp değil. Mahallenin ruhu daralıyor. Yaşlılar artık evden çıkmıyor, gençler pazarı hiç tanımıyor. Ortak anılar, pazarlık anıları, “şuradan bir kilo elma al da gel” sesleri tarihe karışıyor.

Belki bir gün, yeniden bir el uzanır o boş tezgâhlara… Belki yeniden domatesin kokusu siner sokaklara. Ama bugün, Balıkesir bir pazaryerini değil; bir kültürü, bir alışkanlığı, bir geçmişi kaybediyor.

Güneydoğu Sendromu Bir Askerin İçinde Kalan SavaşGündem