Muhammed Can Akyürek

Sanat, bazen kelimelerin sustuğu yerde başlar. Bir ressamın fırçası, bir şairin kalemi kadar derindir. Yüzyıllardır resim sanatı, insanın hem duygularına hem aklına dokunmayı başardı. Leonardo’dan Van Gogh’a, Frida Kahlo’dan Picasso’ya uzanan bir zincir... Hepsi farklı coğrafyalarda yaşadılar ama aynı dili konuştular: Renklerin dili.

Rönesans’ın dehası Leonardo da Vinci, resimle bilimi, hayal gücüyle gözlemi birleştiren ilk isimlerden biri oldu. Mona Lisa’nın gizemli gülüşü, sadece bir yüz ifadesi değil; insan ruhunun derinliklerine açılan bir kapı gibidir. Da Vinci, “Sanat asla bitmez, sadece terk edilir,” derken belki de bugün bile geçerli bir hakikati söylüyordu.

Hollandalı ressam Vincent van Gogh, yaşamı boyunca 800’ü aşkın tablo yaptı ama yalnızca birini satabildi. Yine de fırçasını bırakmadı. Yıldızlı Gece’de gökyüzü kıvranır, renkler birbirine karışır; ama içten içe umut parlar. Van Gogh’un sarıları, hüznün içinde bile sıcak bir direniştir. Onun hikâyesi, sanatın sadece güzellik değil, bir varoluş mücadelesi olduğunu hatırlatır.

Balıkesir, tarihî kimliğiyle güçlü bir şehir. Coğrafyasıyla, insanıyla, geçmişiyle gurur duyduğumuz topraklar… Fakat aynı şehir, kültür ve sanat söz konusu olduğunda hâlâ potansiyelinin gölgesinde kalıyor. Oysa Balıkesir’in hak ettiği yer, çok daha yukarıda; sanatın nefes aldığı, kültürün sokakları doldurduğu bir şehir olmak.

Balıkesir’i hayal ederken aklıma yalnızca bir şehir görüntüsü gelmiyor; yaşayan, üreten, hisseden bir şehir düşlüyorum. Resim atölyelerinin ışıkla dolduğu, tiyatro salonlarının akşamları kapılarını kapatmadığı, müziğin caddelerden taştığı bir şehir… Sergilerin rutin olduğu, festival takvimlerinin dolup taştığı, sanatla büyüyen bir Balıkesir.

Kültür, bir toplumun hem kimliğini hem de geleceğini şekillendirir. Balıkesir, sahip olduğu genç nüfus, geniş kültürel dokusu ve coğrafi avantajıyla aslında bir kültür-sanat başkenti olabilecek potansiyele sahip. Ama bu potansiyelin hayat bulması için daha çok alan, daha çok etkinlik, daha çok vizyon gerekiyor.

Balıkesir'de genellikle ziyaret ettiğim bazı terzilerin bana anlattığı Usta- Çırak hikayeleri oldukça dikkatimi çekiyor. Eskiden küçük dükkanlarıyla bugün adeta geçmişi yaşatan güzellikte ve ustalıkta işlerini yapıyorlar.

Sohbetleri de güzel oluyor ancak çokta konuşturmadan işlerine ara verdiklerinde sohbeti tercih ediyorum. Neden mi? Anlattıkları hikayeler çok şey barındırıyor ve bırakıyor bende...Hayat Usta Bense Dünyadaki Çırağım diyerek... Sizlerle de paylaşmak istedim geçmişte olan ,anlatılan yada dilden dile dolaşan bu hikayeleri...

Bir dikiş makinesinin ritmiyle doluyor o dükkanlar.. Usta, iğneyi kumaşın üzerinde dikkatle gezdiriyor. Yanında duran çırak, sabırsız bir merakla soruyor:

Bir zamanlar Burhaniye’nin meşeleri sincapların cıvıltısıyla yankılanırdı. Dallarda koşuşturan o minik canlılar, Ören’in, Pelitköy’ün, hatta şehir merkezinin ayrılmaz bir parçasıydı. Bugünse o dallar sessiz. Peki ne oldu da Burhaniye’nin sevimli simgeleri birer birer kayboldu?

Balıkesir Üniversitesi Burhaniye Uygulamalı Bilimler Fakültesi’nin Bankacılık ve Finans Bölümü öğrencileri geçtiğimiz yıllarda anlamlı bir işe imza attı. Dekan Prof. Dr. Mehmet Oğuzhan İlban’ın öncülüğünde yürütülen “BUBFA Sincaplara Yuva Oluyor” projesiyle öğrenciler, Ören’in çam ağaçlarına yaklaşık 50 adet sincap yuvası astı.

Projeye Ören Mahalle Muhtarlığı ve yerel esnaf da destek verdi. Gençler hem doğaya katkı sağladı hem de “takım çalışması” dersini yaşamın ta kendisinde deneyimledi. Basit bir ders ödevi değil, doğaya verilen bir sözdü bu.

Doğayı çoğu zaman gözümüzle görür, aklımızla tanımlarız. Oysa kalbimizin ve belleğimizin doğayı hatırlama biçimi çok daha farklı bence. İşte Sinan Avinal’ın “Belleğin Doğası” sergisi tam da bu farkı görünür kılıyor. 22 – 30 Eylül 2025 tarihleri arasında Mekân Blogspot’ta sanatseverlerle buluşan bu sergi, doğayı birebir kopyalamak yerine belleğimizde bıraktığı izlere odaklanıyor. Görülmesi gereken ve içsel yolculuğun izlerini adım adım takip ederek sergiyle öneçıkan doğayı izlemek inanın farklı bir keyif.

Avinal’ın seramiklerinde kimi zaman yumuşak ve akışkan bir his, kimi zamansa sert ve keskin formlar öne çıkıyor. Bu karşıtlık, bana hem doğanın değişkenliğini hem de insan hafızasının çok katmanlı yapısını düşündürüyor. Çamurun dönüşümü, sanki belleğin derinliklerinde saklı anıları açığa çıkarıyor.

Bazı eserlerde, yeryüzünün katmanlarını ve vadilerin boşluklarını andıran izler dikkat çekiyor. Ama burada görünen, coğrafyanın değil belleğin haritası. Renk paletinde toprak tonlarına gökyüzünün maviliği, denizin dalgalı ritmi ve bulutların dokusu eşlik ediyor. Yani seramikte yalnızca toprak değil, doğanın tüm unsurları belleğin izleriyle yeniden kurgulanıyor.

Sarsıntıların yaşandığı anlara ait güvenlik kamerası görüntüleri, sosyal medyada en çok paylaşılanlar arasına girdi. Görüntülerde, sarsıntıyla birlikte insanların panik içinde evlerinden ve iş yerlerinden dışarıya kaçtıkları, bazı eşyaların düştüğü görülüyor. Bu görüntüler, bölge halkının depremle yaşamaya ne kadar alışık olsa da, her seferinde aynı paniği yaşadığını kanıtlıyor.

Balıkesir'deki deprem fırtınası sonrası bilim insanları da önemli açıklamalarda bulundu. Prof. Dr. Ahmet Ercan gibi uzmanlar, Sındırgı'da yaşananların fay hattındaki enerji boşalması olduğunu belirtirken, enerjinin farklı fay hatlarına taşınma ihtimaline karşı uyarılar yaptı.

Öte yandan yerel yönetimler ve sivil toplum kuruluşları da harekete geçti. Balıkesir Valiliği ve AFAD ekipleri, bölgedeki saha taramalarına derhal başladığını duyurdu. Türk Kızılay ise depremzedelere üç öğün sıcak yemek ve temel ihtiyaç malzemeleri dağıtımı yapıyor.

Bir ülkenin gündemini tek bir başlıkla özetlemek mümkün mü? Türkiye’ye baktığımda bu sorunun cevabı net: Hayır. Çünkü bizde gündem, tek bir kulvarda ilerlemiyor. Aynı anda, birbirine değen, bazen çarpışan, bazen iç içe geçen meselelerle karşı karşıyayız.

📉 Ekonomi cephesinde “2027’ye kadar tek haneli enflasyon” hedefi kulağa umut verici geliyor. Ama umut, rakamlarla değil, sofradaki tabakla ölçülüyor...

🏛️ Siyaset tarafında CHP’nin iç tartışmaları ve hukuki süreçleri, muhalefetin yön arayışını gözler önüne seriyor. İktidarın adımlarıyla birlikte, toplumun zihninde şu soru yankılanıyor: “Türkiye’de demokrasi nereye gidiyor?” Bu soru, sadece siyasetçilerin değil, gençlerin, gazetecilerin, sokaktaki yurttaşın da sorusu artık.

İstanbul’da düzenlenen IDEF 2025 fuarını izlerken bir ayrıntı özellikle dikkatimi çekti. AYDA Savunma isimli Türk firması, geliştirdiği radyo frekansıyla kimliklendirme teknolojisini hem Türkiye’de hem de ABD ordusunda aktif biçimde kullanıma sunmuş .

Bir an için Balıkesir’den baktım olaya… Bizim şehrimizde de yıllardır genç mühendisler, üniversitelerde ve sanayi bölgelerinde gecesini gündüzüne katarak üretmenin yollarını arıyor. Bugün dünyada yalnızca 4 firmanın geliştirdiği bu kritik teknolojiye Türk mühendislerin imza atması, aslında Anadolu’nun potansiyelini de gözler önüne seriyor. Adeta Savunmadan Sivile Açılan Yoldaki ilerlemeler gökyüzünden parlayan yıldızlar gibi.

AYDA’nın geliştirdiği sistem, sadece mühimmat ya da silah takibini sağlamıyor; aynı zamanda gizli evraklardan, devasa depolardaki ürün sayımlarına kadar pek çok alanda kullanılıyor. Yani teknoloji sadece savaş için değil, günlük hayatı kolaylaştırmak için de devreye giriyor. Bu, sanayimizin sivil tarafı için de büyük bir fırsat.

Bir şehir betonla, taşla, asfaltla kurulmaz sadece. Şehri şehir yapan, içinde yaşayan insanlar. Hele ki gençler varsa o şehir nefes alır.

Peki bir genç, yaşadığı şehirden ne bekler?

Kimi sessiz bir park köşesi ister, müziğini açıp biraz kafasını dinleyecek…Kimi bisikletini alıp güvenle dolaşabileceği bir yol arar…Kimi sabah okula ya da işe giderken belediyenin dağıttığı sıcak bir çorbayla güne başlamak ister.

Yıl 2025... Biz gençler, sosyal medyada yapay zekâ trendlerini, influencer dramalarını ya da konser biletlerinin kara borsaya düşmesini tartışırken, Türkiye savunma sanayisinde sessiz ama tarihi bir hamle yaptı: Tayfun Block‑4.

Bu bir roket değil sadece. Bu, “ben de varım” diyen bir ülkenin gökyüzüne yazdığı imza. Roketsan’ın geliştirdiği bu hipersonik füze, sesi 5’e katlayarak 800 kilometrelik bir mesafeyi birkaç dakikada kat edebiliyor. Yani tespit etmek neredeyse imkânsız. Teknoloji manyağı bir kuşak olarak, bunun ne demek olduğunu iyi biliyoruz: Kontrolü kaybedersen geri dönüş olmaz.

Rusya’nın Amur bölgesinde düşen An‑24 tipi yolcu uçağının enkazına ulaşıldığı açıklandı.

İlk tespitlere göre uçaktaki 49 yolcu ve mürettebatın yaşamını yitirdiği iddia ediliyor.

Resmi kaynaklar kazanın “pilotaj hatası” sonucu gerçekleştiğini belirtirken, bazı sosyal medya paylaşımlarında olayın arkasında sabotaj veya suikast olabileceği iddia ediliyor. Henüz bu yönde somut bir kanıt sunulmadı.

Bir müze gezisinden çıkarılacak çokşey var aslında. Her müze apayrı bir sanat kolunun uzanan geçmiş bugün ve geleceğin hikayesi gibi...

Böyle bir müze gezisinde hissettiğim şey sadece bir bina gezmek değil, zamanın kapılarını aralamak aslında.Balıkesir'de müze konusunda yetersiz olduğunu düşündüğüm bir müze hayalim var aslında ancak yetkililer ve ilgililerin dikkati emeği gerek bu konuya...

Örneğin Roma’da Galleria Borghese’ye adım attığım anda Bernini’nin heykelleriyle göz göze gelmek gibi olmalı gördüklerim.Taşa böylesine ruh katılabilir mi diye sormalıyım o anda...

Sivas’ta bir müze var. Ama bu müze dört duvar arasında değil, sesi olan bir hafızanın içinde kurulmuş gibi. Âşık Veysel ve Yöresel Müzik Aletleri Müzesi’nden söz ediyorum.

Adını duyduğunuzda belki bir halk ozanının hatırasını yaşatmak için kurulmuş bir yer sanırsınız. Öyle de... Ama yalnızca bu değil. Bu müze, Anadolu’nun sazla söylediği tüm hikâyeleri, her telde bir yaşanmışlığı taşıyor.

Balıkesir'den giderken yol uzun gitmesem diye düşünürken gittiğimde dönmesem dedirten farklı çalışmaları görmek beni oldukça heyecanlandırdı. Gürün’ün dar sokakları, taş duvarları ve yüzyıllık çınarları arasında ilerlerken bir okulun kapısından içeri adım atmak, belki de bir müzeye değil, hafızaya girmek gibiydi.

Gürün Anadolu Lisesi’nde açılan Ercihan Çakmak Gürün Basın Müzesi, yalnızca daktiloların, eski gazete küpürlerinin ve sararmış basın kartlarının toplandığı bir alan değil; aynı zamanda “unutmayalım” diyen bir ses. Gazeteci-Yazar Ercihan Çakmak’ın kişisel arşivini bağışlayarak hayata geçirdiği bu müze, basın tarihinin sessiz tanıklarını gelecek nesillerle buluşturuyor.Bir genç olarak her bir çalışmasından etkilendim.

Müze, Milli Eğitim Müzesi, Şehitler Müzesi ve Kent Kitaplığı’nın ardından okulun kültürel damarlarını daha da derinleştiren dördüncü halka olmuş. Gürün Anadolu Lisesi artık sadece bir eğitim kurumu değil; yaşayan bir kültür mekanı, bir “müze okulu.”

Geride bıraktığımız hafta Balıkesir’de, sessiz bir kahramanlık öyküsünün yıldönümünü kutladık. Jandarma Teşkilatı’nın 186. kuruluş yılıydı… Ve bu yıl da Balıkesir’de anlamına yakışır bir şekilde kutlandı. 186 yıldır gecesi gündüzü olmayan bir görevin adı: Jandarma. Balıkesir’de düzenlenen anma ve kutlama törenlerinde bu vefanın izleri bir kez daha yürekleri ısıttı.

Cuma günü Balıkesir Şehitliği’nde başlayan törenlerde Kur’an-ı Kerim tilavetiyle şehitlerimizin ruhuna dualar gönderildi. Ardından Balıkesir Valisi Sayın İsmail Ustaoğlu’na yapılan ziyaretle, devletin jandarmaya olan güveni bir kez daha gösterildi.

İl Jandarma Komutanlığı ise 12-13 Haziran boyunca vatandaşların tebriklerini kabul etti; gönülden gelen vefalar, sıcak bir selamla birleşti.

Balıkesir, tarihsel ve kültürel dokusuyla olduğu kadar, siyaset sahnesindeki önemli yerleriyle de dikkat çeker.

Marmara ve Ege bölgelerinin kesişim noktasında bulunan bu şehir, hem coğrafi hem de siyasi olarak stratejik bir öneme sahiptir. Balıkesir’de siyaset denince akla gelen pek çok isim, parti ve tarihsel anı vardır. Şehir, yerel dinamikleriyle Türkiye’nin genel siyasetini de şekillendiren bir merkez haline gelmiştir.

Balıkesir, Cumhuriyet’in ilk yıllarından itibaren, birçok farklı siyasi akımın ve ideolojinin etkisi altında kalmış bir şehir olmuştur. Osmanlı İmparatorluğu’nun son döneminde, özellikle Çanakkale Cephesi ve Sakarya Meydan Muharebesi gibi önemli savaşlara sahne olan şehir, Kurtuluş Savaşı’nda da kritik bir rol oynamıştır. Bu tarihi miras, şehirdeki siyasi düşüncelerin şekillenmesinde etkili olmuştur.

Ayvalık Belediye Hizmet Binası

Yıl 2025 Ayvalık’ta, yapımı 135 yıl öncesine uzanan tarihi bir hanın restorasyona alınıp hizmet binası olmasıyla bu Han adından hala söz ettiriyor.

Tarihi Kentler Birliği’nin 21’incisini düzenlediği Tarihi ve Kültürel Mirası Koruma Proje ve Uygulamalarını Özendirme Yarışması’nda da ödül getiren Han’ın hikayesi de oldukça ilginç.

Etrafınızda olup biten ne varsa ne kadar duyarlılıkla inceliyorsunuz?

Açıkçası bu yazımı birazda düşündüklerimizin sıradan hale gelmesinden ziyade farklılıkları görebilme ve bakış açılarımızı farklılaştırıp çerçevemizi genişletebilme adına yazmak istedim.

Vereceğim bir hikaye örneğini sizlerle paylaşırken, bugünlerde sıkça duyduğum “Mutluluk arayışı “sözlerine birde bu yönüyle bakalım…

Basın kartı ile ilgili Emniyet birimlerinde maalesef bir bilinçsizlik hâkim. Ha, emniyet birimlerimiz işini çok güzel yapıyorlar ondan yana kuşkumuz yok. Ama!… Etik ilkelerim, ailem ve yaşantımdan öğrendiğim bir şey varsa o da saygının her anlam ve ortamda değerli olduğu. Bu nedenle Basın mensubu olsam dahi, basın etik çerçevesi içinde işini yapan her kesim ve kesime saygılı yaklaştım. Ama devletin kurumuna, üstelik te en önemli kurumlardan birine saygısızlığa sessiz kalmamı kimse beklemesin. Şimdi bu cümleleri neden yazdığımı izah eden kısa bir özet geçeyim. 22 Haziran Cumartesi saat 22.00 civarında, Toplu taşımaya yakın bir alanda yaşanan bir olay dikkatimi çekti. Muhabir refleksi ile hemen telefonla kayda almaya başladım. Bekçiler bir kişiye müdahale ediyordu. Önce kayıt alıp sonra bekçilerden bilgi alarak haberleştirmek istedim. Ama… O sırada bekçiler video kaydına aldığımı fark edip, “neden çekiyorsun” diye sordu. Bu gayet normal bir soruydu ve bende basın mensubu olduğumu bu yüzden kayıt yaptığımı belirttim. Buraya kadar her şey normaldi. Ne olduysa sonrasında oldu. Bekçi “Basın kartın var mı? Diye sordu. Ben de “evet resmi basın kimliğim var” deyip kartımı gösterdim. Ne var ki 2023 yılında yasa ile kimlik yerine geçmeye başlayan Basın Kimlik kartına rağmen bekçi kimliğimi de istedi. Bu arada tüm bunlar benim şu an yazdığım gibi kibar da geçmiyor. Ben sakin ve saygılı davranırken, Bekçinin davranışları da bir o kadar kaba ve baskı altına alan bir dile dönüşüyor. Neyse belki o an yaşadıkları germiştir deyip hoşgörü ile “ bu kart kimlik yerine de geçiyor. Ama size kimliğimi de ibraz edeyim” deyip kimlik kartımı da gösterdim. Ama yanıt “kimliğiniz olmadan işlem yapamayız” oldu. “Allah Allah ne işlemi” diye geçirdim içimden ve “kimlikleri gördünüz kimliğimi alıp işime bakayım” dedim. Ama kimliğimi teyit edip iade etmesi gereken görevli arkadaşlar, “benimle gelin şefim ile konuşmam gerekiyor gibi laflarla beni alıkoymaya, karakoldan vs. gibi sözlerden bahis açmaya başladı. Doğal olarak gazete patronunu arayıp bilgi verdim. Bir yandan da bu çirkin alıkoyma ve tavırlara rağmen muhabir refleksi ile bekçilerin müdahalesi ile ilgili bilgi almaya da çalışıyorum. Ama maalesef, kimlik teyidi için kılını kıpırdatmayıp, her iki kimlik kartıma el koyarak beni işimden alıkoyan bekçiler, Şefim dedikleri Polis memuru gelene kadar uzunca bir süre beni alıkoydular. Maalesef ama maalesef Polis memuru gelince de Basın Kartı ile ilgili bilgisizlik sürdü. Ben gelen memur arkadaşa, bu basın kartı ile ilgili mevzuata en azından bir açıp bakın deyince, “bana talimat verme” yanıtı geldi. 3 yıldır bilfiil muhabirlik yapıyorum. Bununla ilgili bütün koşulları sağladığım için de Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanlığı İletişim Başkanlığı bunu teyit ederek hakkım olan Basın kimlik kartını da vermiş. Ama Devletin güvenlik görevlileri, en azından bir saygı gösterip teyit etmek gerekirken, bu kimlikleri ve bana göre kurumu hiçe sayarak işimi de engelleyecek şekilde beni alıkoydu. Yani görevimi yaparken bana yardımcı olması gerekenler, hem engelliyor, hem de tahrikkar ve kışkırtıcı bir şekilde baskı altına almaya çalışıyor. Kamu emniyeti ile ilgili yapılanlara saygım sonsuz. Ve mesleğimiz gereği bunu can siperane yapan oldukça çok sayıda polis memuru arkadaşlara da şahit oldum. Elbette yaşadıkları anormal olaylar yüzünden stres altında olabilirler. Ama benim yaşadıklarım bunun tamamen dışında, Basın kartı ile ilgili tamamen bilgisiz olmaları hasebiyle yaşadığım sıra dışı bir alıkoyma oldu. Bu vesile ile Başta Balıkesir Valisi İsmail Ustaoğlu ve İl Emniyet Müdürümüz Hasan Yiğit’ten özellikle rica ediyorum. Lütfen, memur arkadaşlar Basın mensupları-Resmi basın kartları ile ilgili bilgilere en azından bir göz atsın. Nihayetinde bahsettiğim bu nahoş olay başıma ilk defa gelen bir şeyde değil. Kaldı ki diğer meslektaşlarımın da bazen benzer durumlarla karşı karşıya kaldığını duyuyorum. Emniyet biriminde çalışanlar, en azından gazetecinin görev sorumluluk alanları ve Basın kartının ne anlama geldiğini bilsin. Böylelikle, Devletin görevlisinin, devletin kurumlarını yok saymasının önüne geçilsin.

Postmodern

Muhammed Can Akyürek

Modern modernize modernite, 3’ü apayrı şey günümüzde özendiğimiz şey peki ne?

Gelin modernizmi postmodernizmi tanıyalım! 20. yüzyılın sonlarında, modernizmin katı kurallarına ve tekdüzeliğine tepki olarak ortaya çıkan postmodernizm, sanat, felsefe ve edebiyat gibi birçok alanda köklü bir değişimin önünü açtı. Bu devrimci akım, tek bir gerçeğin ve evrensel güzellik anlayışının varlığını reddederek, çoklu bakış açılarının ve bireysel yorumların önemini vurguladı.

Peki, postmodernizmi modernizmden ayıran nedir?

Selam okuyucularım ve sanatseverlerler, bugün şu konuyu ele alacağım. Toplum mu sanat içindir yoksa sanat mı toplum içindir? Evet hazırsanız yazıma başlıyorum.

Sanata dair

Sanat, insanların düşüncelerini, duygularını, dünya görüşlerini ifade etmek için kullandıkları bir araçtır ve toplumların kültürel, sosyal ve duygusal gelişimine katkıda bulunabilir. Dolayısıyla sanatın amacı toplum için olabilir ve insanların düşüncelerini, duygularını, dünya görüşlerini ifade etmeyi amaçlayabilir. Ancak sanatçılar da sanat yaratma isteği içinde olabilirler ve çalışırken kendi duygu ve düşüncelerini ifade etmek isteyebilirler. Sanat, yaratıcılığın ve ifade özgürlüğünün önemli bir aracıdır ve sanatçılar bu özgürlüğü kendi düşüncelerini, duygularını ve dünya görüşlerini ifade etmek için kullanabilirler. Dolayısıyla sanat hem toplum için hem de sanatçının kendi içindeki nedenlerle yapılabilir.

Ünlü Portreler ve İlham Gökyüzüne bir bakın ne düşünüyorsunuz? Çimenlere, ağaçlara her gün başka ya da aynı ağacı gördüğünüzde ve baktığınızda hisleriniz aynı mı oluyor? Ben resimlerimi çizerken ya da bir sanat eseri ortaya çıkarmadan önce her soluklandığımda farklı bir portre ya da bakış açısı ortaya koyduğumu keşfettim.

Sevgili okuyucularım bugün sizlere ünlü portrelerden ve günümüze kıyasla yeni çıkan modern artın birbirine henüz daha yapışmamış etkilerinden nasıl ilham aldığımı anlatmak istiyorum.

Yani biliyorsunuz ki sanatın en etkileyici dallarından biri olan portre sanatı, yüzyıllardır izleyicileri büyülemeye devam ediyor. Ressamların fırça darbeleriyle hayat bulan bu eserler, sadece bir yüzün ötesine geçerek, modelin ruhunu, duygularını ve hikayesini de yansıtıyor. Geçen yazımda Mona Lisa’dan size az çok bahsetmiştim; Mona Lisa: Leonardo da Vinci’nin başyapıtı sayılan Mona Lisa, belki de dünyanın en bilinen ve en çok ilham veren portresi. Gizemli gülümsemesi ve bakışları yüzyıllardır izleyicileri büyülemeye devam ediyor. Da Vinci, bu portrede sfumato tekniğini kullanarak, modelin yüzünde yumuşak ve puslu bir etki yaratmış ve bu sayede Mona Lisa’nın gizemini daha da derinleştiriyor.

Herkese merhaba arkadaşlar bu yazımda sizlere masalsı bir şekilde mona lisayı anlatmak istiyorum. Aslında bakarsanız bununla ilgili bir seri yapmak istiyorum gelin birlikte Mona Lisa’yı öğrenelim.

Uzun zaman önce Bir zamanlar, Floransa’nın kalbinde, Lisa Gherardini adında genç bir kadın yaşıyordu. Göz alıcı güzelliği ve tatlı gülümsemesiyle tüm şehri büyülüyordu. Bir gün, ressam Leonardo da Vinci, Lisa’yı gördü ve onun güzelliğinden o kadar etkilendi ki onu ölümsüzleştirmeye karar verdi.

Leonardo, Lisa’nın portresini yapmak için aylarca çalıştı. Onu her gün, Floransa’nın tepelerinden görünen muhteşem bir manzaranın önünde, bir koltuğa oturmuş olarak resmetti. Lisa, Leonardo’nun fırçasının altında adeta canlandı. Gözlerinde bir gizem, dudaklarında ise hafif bir tebessüm vardı. Leonardo, tabloyu bitirdiğinde, tüm Floransa hayran kaldı. Mona Lisa, şehrin en ünlü simgelerinden biri haline geldi. Fakat zamanla, tablo hakkında gizemli hikayeler de ortaya çıkmaya başladı. Bazıları, Lisa’nın aslında bir prenses olduğunu, Leonardo’nun ise ona aşık olduğunu fısıldadı. Diğerleri ise tablonun lanetli olduğuna ve onu görenlerin başına felaketler geleceğine inandı. Yıllar geçtikçe Mona Lisa’nın ünü tüm dünyaya yayıldı. Birçok ressam ve sanatçı, onun gizemli gülümsemesinin sırrını çözmeye çalıştı. Fakat Leonardo, sırrını asla kimseye açıklamadı. Mona Lisa, hala Louvre Müzesi’nde sergileniyor ve her gün milyonlarca insan tarafından ziyaret ediliyor. Gizemli gülümsemesi ve büyüleyici bakışlarıyla hala insanları büyülemeye devam ediyor.

Tuvalde bir dünya, fırçada bir hayat,

Sanatçının ruhu, renklerde parlat.

Hayaller uçuşur, duygular coşar,