ÇOCUKLUĞA HAYKIRIŞ

15 Ekim 2019Son güncelleme: 14 Ekim 2019

Zehir zemberek anılarımızın tepetaklak olan düşlerine sevdalıdır çocukluk. Kelimeler ve tekerlemeler kıskacında ikilem yaşarız an gelir. Günbegün ballanan okuma hazzı nasıl da elastikiyet sunar taptaze hayallere. Maşallah’lar ve İnşallah’lar arasında gelgit yaşarız yakamoz muştusunda.

Ah çocukluk! Dizimin dibinde otursan da bana ninniler mırıldansan. Saklambaç oynadığın yerden çık da kucakla bedenimi, sobele artık geçmişteki masum hayallerimi. Körebe oynardık hani seninle bir zamanlar. Şimdi kapat gözlerimi de unutulsun hüzünlü anılar ve sürpriz yaparak gözlerimi aç ki gülümsesin bize yeni doğan güneş. Dokuz kiremit oyununu oynadığımız köy yollarındaki dokuz komşu köyü özledim. Uzuneşek oynayan oğlan çocuklarının heyecanı, ip atlayan kız çocuklarımızın narin duruşu, salçalı ekmeklerimizi minik ellerimize alıp da mola verdiğimiz boş arsalardaki oyunlarımızın bereketini özledim.

Nefesim nefesine hasret kalır da can kırığı hayallerim düşler diyarına dönmek ister. Hüzne bilezik takan anılarım sandık arasına sıkışır. Tavan arasında gezinir zaman, umut şemsiyesini açar oyuncaklarım. Rengârenk cam bilyelerin ardından bakarım geleceğe. Neden büyüdük bilmem ki. Çocukken bir an önce büyümek isterdik. Kırk yaşında vefat edenlerimizi pek yaşlı bulurdum ufakken, şimdi bakıyorum da altmış beşinde ölenler için genç yaşta ölmüş diye yorum yapar olduk. İnsanlar mı yaşlanıyor yahut hayaller mi ihtiyarladı bilemedim. Lâkin hayalleriyle yaşar insanoğlu ve hissettiği yaştadır her can. Çocukluğumu verin bana! Bırakın topacım salınsın ortalıkta, hiç bitmesin horoz şekerim, pamuk şekerine bulansın ellerim. Hiç büyümeyelim de hep çocuk kalalım en iyisi.