Neden Yazıyorum?
Neden Yazıyorum?
Genelde yazarlara sorulan klasik bir sorudur. “Neden yazıyorsunuz?” Elbette konu itibari ile yazana göre değişen birçok cevabı vardır.
Kendim için kısa bir cevapla “kendimle dertleşiyorum” diyebilirim. Yılların birikimi ile oluşan duygularımı, düşüncelerimi, deneyimlerimi ve bilgi birikimimi aktarıyorum sayfalara, zamanla uçuşup gitmesinler diye. Yazılarımın içeriğinde, insanlara bir şeyler öğretmek egosu olmadı hiçbir zaman lakin aynı gemide yaşarken, yaşadıklarımızın da hemen hemen aynı olduğu bilinciyle kendi bakış açımı anlatmaya çalışıyorum hep. Zaten yeryüzünde yaşayan insan sayısı kadar değişik ruh hali, düşünce ve davranış tarzının olduğunu düşünürsek, böyle bir sınıfta ders vermek ancak insanüstü bir yetenek ister.
Yazmaya başlayana kadar; profesyonel iş hayatımda, ailemde ve sosyal hayatımda insanlara sözlü değil de, davranışlarımla bir şeyler anlatmaya çalışıyordum. Zamanla fark ettim ki insanlar bu durumu anlamadıkları gibi üstüne bir de iyi niyetimi suiistimal ediyorlar. İnsan olmaktan, insan gibi davranmaktan vaz geçmeyeceğim elbette hiçbir zaman. İşte yazmaya başlamamın nedenlerinden biri de bu hissiyatım olmuştu.
Bir diğer neden ise; çarpan etkisi ile çoğalan ve günümüzde son derece rahatsız olduğumuz etik olmayan davranışlar karşısında kendi izlenimlerimi aktarmak istedim. Çünkü çarpan etkisi tohum gibidir ancak doğru ekildiğinde ve yetiştirildiğinde besleyici olurlar.
***
Bir başka neden ise; hayata bakış açımızın benzeş olduğu ancak ne sözlü ne yazılı dile getiremeyen insanların hislerine tercüman olmaktı. Çünkü yazılarımda, gördüğüm duyduğum, yaşadığım ve hissettiklerimi kaleme alıyorum.
Yazarken fark ettim ki aslında yazmak için epey nedenim varmış. Ana dilimi layıkıyla kullanabiliyor olmak, yazmak için yaptığım araştırmaların bana sağladığı katma değer ayrıca yazılarım ve şiirlerimden oluşan kitaplarımın, sivil toplum örgütleri aracılığıyla öğrencilere burs kaynağı olması beni manen mutlu eden nedenler arasında yerlerini alıyorlar.
Beni en çok rahatlatan nedenin ise kendimle yüzleşmek olduğunu söyleyebilirim. Bu yüzden en sona bıraktım sanırım. Bazen insanın kendine bile itiraf edemediği durumlar olabilir ve yıllarca bu yükle yaşarlar. Unuttuk sanırız lakin ufacık bir uyaran yeniden hatırlatır. İşte bu yüklerden kurtulmanın yolunu yazarak bulmuştum ben. Yazdıkça ruhumun özgürleştiğini ve bedenimin rahatladığını fark ettim zaman içinde. Ayrıca yazdıklarımı bir okuyucu olarak olumlu ya da olumsuz eleştirdiğimde kendimi daha yakından tanıma fırsatı elde ettim. Kısaca yazdıkça büyüyorum diyebilirim.
Sonsuz kaynağa şükürler olsun ki bana bu fırsatı verdi. İfade özgürlüğümü destekleyen, psikolojik özgürlüğüm sayesinde dillendirebiliyorum elbette yazım konularımı. Ve bazen eleştirel yaklaşsam da bazı olaylara yine de herkesi sevgi ile kucaklıyorum bütün olduğumuzun bilincinde.
Demet TOK
Şair/Yazar
