Çivit mavi rengin ıpıslak akışkanlığına gebeydi gök mavi bulutlar. Elâ gözlere şiir yazdıran ilham perisi dişi mi erkek miydi bilinmezdi lâkin en güzel taç beyte gelinlik giydirdi özünü bilen gönül alfabesi.
Renklerin İç Sesi… Gökkuşağının yedi rengine bürünen nehirler, yemyeşil yosunlara yuva kuran cemreler süt mavisi rengin su yeşili tonlarına da hasretti. Bir İstanbul masalı gibiydi Anadolu türküsü, çoban çeşmesinin şiirini bestelemek uğruna yarıştı şu karşıki dağlar. Gözler yedi tepeli İstanbul’u anlatırken yürekler hâlen Ege’nin incisi İzmir’e sevdalıydı, kalp ise şehitler diyarı Çanakkale’de tutuklu kalmıştı. Hayat, sevince güzeldi…
“Gözler, vapurların alt kamaralarındaki yuvarlak camlara vuran deniz suyu gibi çakır… Süzülmüş bal gibi elâ… Çivit gibi mavi… Siyah kehribar gibi kara… Bu gözlerden biriyle bakar… Onu, gümüş mecidiye büyüklüğünde açar ve karşısındakine diker, zavallı karşısındaki… Öfkelenir, sinirlenir, ezilir, büzülür, fakat ağzını açıp da bir şey söyleyemez. Ne desin yâni? Ne dese cevabı hazırdır:
-
Göze yasak mı var?
( NECİP FAZIL KISAKÜREK (NFK)’in “İSTANBULA HASRET” adlı kitabından. / BÜYÜK DOĞU YAYINLARI, DERLEYEN: Mehmed KISAKÜREK. Aynı eserdeki ‘GÖZ VE EDEP’ başlıklı yazı. Sayfa 69, İlk paragraftaki giriş cümleleri )
Renklerin iç sesi dillenir ve dile gelir yeryüzü. Ana renklerin ateşli dansına tahammül edemez kehribar rengi bakışlar, kapris yapar yabana atılan satırlar. Göze yasak mı var? Güzel olan şeye güzel tarzda bakılır, güzel gören gözlerin hayatı güzel yaşadığı gibi. Gönlü güzel olanın huyu da güzel olur, iç güzellik alenen o yüze nurlanır. Çehreye ışıldar maneviyat, meyvemsi kokuların anlık siluetine şahit kalır tabiat. Mum ışığında tütsülenir kâinat. Renklerin iç sesi, nefesi, gizemi, hasreti huzurla dış dünyaya uçar.
Balıkesir “Ece Sıla Ünsal Kütüphanesi”(Evimin Sokağı)
