Uzun aradan sonra tekrar merhaba. Bu gün sizlere yazmak istediklerimi bir hikaye ile aktarmayı daha uygun buldum . Bu hikaye kimse ya da kimselere ithaf olsun.

Hikâye bu ya; Adam köpeğini çok sevmektedir. Bir gün köpeğini de arabasına alarak yolculuğa çıkarlar. Geçirdikleri trafik kazası sonucu adam ve köpeği ölür. Her ikisi de öbür dünyaya birlikte giderler ve adam hesaptan geçirilir.

Köpeğine çok iyi davrandığı ve Allah’ın yarattıklarına karşı duyduğu sevgiden dolayı günahları bağışlanır, her ikisine de cennete girin denir. Adam ve köpeği üzerinde cennet yazan süslü bir kapı önüne gelir ve kapıyı çalarlar. İçeriden nur yüzlü, aksakallı tabir edilen biri çıkar;

“-Buyurun ne istiyorsunuz” der.

Adam da “biz cennete gönderildik” deyince ihtiyar;

“-Sen girebilirsin ama yanındaki giremez, onu cennete alamayız” diye cevap verir.

Bunun üzerine adam biraz düşünür, cennete girmekten vazgeçer ve köpeğini de alıp arkasını dönerek gider. Bir müddet yürüdükten sonra eski püskü olarak tarif edilen bir kapıyla karşılaşır, merak eder kapıyı çalar. İçeriden yine aksakallı bir ihtiyar çıkar.

Adam merak içinde ihtiyara;

“-Burası neresi?” diye sorar. İhtiyar da “cennet” cevabını verdiğinde adam iyice şaşırmıştır.

“-Ama az önceki yer cennet değil miydi?” der.

Bunun üzerine ihtiyar gülümseyerek şu cevabı verir;

“-Evlat o gördüğün süslü kapı, dostuna vefa gösterip gösteremeyenleri ayırt etme kapısıdır. Kapıya aldırma, gerçek cennet burasıdır, buyurun girin. Unutma! Vefasızlar asla cennete giremez” der.

Bilmeyenler neyi bilmiş?

Bilenlere selâm olsun.

Yunus Emre