Çocukluğumuz Şanstı

Çocukluğumuz Şanstı

Çocukluğumuz Şanstı

Biz öyle ergenlik sözleri ile büyümedik. Çocukken zaten olgunlaştık. Bizim ergenliğimiz anamızın bir terliğine bakardı. Annemizin kaşının gözünün oynamasıyla kendimize geliverirdik. Çocuktuk elbette hem de doyasıya yaşanan çocuklukta çocuktuk.

Çocuktuk dedim ya komşumuzun çiçeklerini koklamayı severdik, ancak koparmazdık. Koparmadığımız halde bak koparırlar diye şikayet eden komşunun söylemiyle çok dayağını yerdik.Her içtiğimiz su bardağını mutfak tezgahına korkusuzca dizen var mı aramızda? Divan’ın altındaki sepet giysilerimiz için yeterdi. Ya da sepet yetmediğinde çuvala tek tek koyulan… Dolap dolap kıyafetimiz de yoktu. Sokak sokak gezerdik. Gün bitmezdi yokuş aşağı bir coşkuyla inerdik dereboyuna koşarak…Düşerdik, canımız acırdı ama yine çok severdik yokuş aşağı inerken yüzümüze vuran hafif rüzgarı.

İstediğimiz arkadaşa gider , evinde otururduk. İzin almak gereksizdi. Korkusuzduk. Kimse bize zarar vermez, ya da organlarımızı almaya kalkmazdı. Okul zamanları teneffüs aralarındaki simit kokusu hala burnumuzda bizim. Bazılarımız sınıfta kalırdı ama hiç kimsenin ailesi kalkıp ta psikolojisi bozuk diyerek psikolog kapısını aşındırmazdı.

Bayram coşkusu olurdu bizim sokağımızda bir caddede yol boyu bir oraya bir buraya resmi tören gibi  geçişler yapardık. Şaka gibi değil mi ancak gerçek biz yaşadık, yaşatıldık. Şimdi ki gibi bayramlarda o coşkulu yollar, coşkulu bakışlar ve beklenen sohbetler olsaydı yine bayram bayram tadında olmazmıydı… Tüm gün toprakla oynamaktan ellerimiz pisti. O pis ellerimizle yağlı,ya da salçalı ekmek yerdik. Bazen de domates, üstümüze fışkırta fışkırta, titiz annelerimiz buna bile izin verirdi. Dünyamız çook büyüktü dolaş dolaş bitiremezdik. Cep telefonu, marka ayakkabı, rengarenk oyuncaklar ve bilgisayarlarımız yoktu. Mahalle esnafını dünyanın en zengin insanı sanırdık. Yüreklerimiz büyük gözlerimiz doyuktu herşeye hemen mutluoluverirdik. Velhasıl çocukluğumuz Şanstı bizim.